رمز ارز – ارز دیجیتال

ارز دیجیتال یا رمز ارز چیست ؟
شاید یکی از متداول‌ترین سوالاتی که در دنیای امروز ممکن است در ذهن افراد مطرح شود، همین سوال مربوط به چیستی ارز دیجیتال است. دانش و آگاهی افراد از قشرها و با سبک زندگی‌های مختلف در مورد پدیده‌ای به نام ارز دیجیتال متفاوت است.
با این حال که در دنیایی زندگی می‌کنیم که ارز دیجیتال جای خود را در زندگی بسیاری از افراد به خوبی پیدا کرده و بخش کثیری از جمعیت جهان در حال استفاده از این ارز ها هستند، اما هنوز هم هستند کسانی که اطلاعاتشان در مورد این پدیده محدود به سطح ابتدایی بوده و نیازمند افزایش آگاهی خود در این زمینه می‌باشند.
ابتدا نگاهی به تاریخچه پول و چگونگی ظهور سیستم‌های مالی فعلی و حاکم بر جهان داشته باشیم. سپس مشکلات این سیستم‌ها را با هم بررسی کرده و در عین توضیح چیستی و چگونگی کارکرد ارز های دیجیتال ، دلایل به وجود آمدن آن‌ها را مطرح نماییم. بنابراین اگر جزء آن دسته از افراد هستید که دانش کافی را در مورد این پدیده نوظهور ندارید و یا قصد دارید اطلاعات خود را در خصوص آن افزایش دهید، کافیست تا پایان با ما همراه باشید. اما پیش از شروع، بیان یک نکته ضروریست: بیت کوین اولین پروژه دنیا بود که به بلاک چین قابلیت اجرایی بخشید و اهداف خود را بر روی آن پیاده‌سازی کرد. به همین دلیل است که بیت کوین را رمز ارز و همتایان پیشین آن را ارز دیجیتال می‌نامیم.
به طور کلی، هر ارزی که از فناوری بلاک چین برای دست‌یابی به اهداف خود استفاده کرده باشد را رمز ارز یا ارز رمزنگاری شده (Cryptocurrency) می‌نامند؛ هرچند که در ایران از واژه مصطلح ارز دیجیتال (digital currency) برای آن‌ها استفاده می‌شود. البته رمز ارز ها نیز خود زیرمجموعه‌ای از ارزهای دیجیتال هستند  و این جایگزینی اشتباه نیست؛ اما ترجمه دقیق‌تر کلمه cryptocurrency رمز ارز است.
به منظور سهولت کار از کلمه ارز دیجیتال استفاده می‌کنیم.
تاریخچه پول 
پول که امروزه به یکی از اساسی‌ترین کالاهای زندگی بشر تبدیل شده است، خود تاریخچه‌ای طولانی دارد. همانطور که می‌دانید، در روزگاران قدیم‌تر که هنوز چیزی به عنوان پول اختراع نشده بود، انسان‌ها برای انجام مبادلات خود از روش کالا به کالا بهره می‌گرفتند. یک سیستم مبادله کالا به کالا در عین تمام مزیت‌هایی که داشت، از چند مشکل اساسی رنج می‌برد. یکی از این مشکلات، عدم قابلیت ارزش‌گذاری بر روی کالاها بود. برای مثال کشاورزی که قصد تهیه میوه داشت، هیچوقت به طور دقیق نمی‌دانست که در ازای دریافت یک کیلو میوه، چقدر گندم باید پرداخت کند. یکی دیگر از این مشکلات، عدم قابلیت استفاده از یک کالا در مواقع مختلف سال بود. واضح است که هر محصولی در طبیعت، مربوط به فصل یا زمان مشخصی از سال بوده و در تمامی فصول سال قابل استفاده نیست. مشکلات استفاده از مبادله کالا به کالا به طور حتم محدود به همین موارد هم نبود؛ اما می‌توان تمام این مشکلات را در یک جمله خلاصه کرد که استفاده از چنین سیستمی، راحتی کافی را برای انسان‌ها به همراه نداشت.
با گذر زمان، سنگ‌ها و فلزات قیمتی به ابزاری برای انجام معاملات در بین مردم بدل شدند و در این بین، طلا بیش از همه توانست جای خود را به عنوان ابزار معامله در بین آن‌ها پیدا کند. طلا از قدیم به عنوان فلزی ارزشمند شناخته می‌شد، چکش‌خوار بود، زنگ نمی‌زد و مقاوت بالایی داشت. از همین روی، ضرب سکه طلا به عنوان ابزاری رسمی برای ارزش‌گذاری بر روی کالاها و انجام معاملات انسان‌ها آغاز شد. ضرب سکه قدم بزرگی بود که برای انسجام بخشیدن به فرآیندهای معاملاتی و دست‌یابی به یک سیستم مالی توسط انسان‌ها برداشته شد؛ اما مسئله‌ای که وجود داشت این بود که استفاده از خود سکه و حمل و نقل آن توسط تجار و بازرگانان نیز (مخصوصاً در زمان‌های قدیم که این افراد مجبور به سفرهای طولانی و طی مسافت‌های زیاد بودند) خالی از مشکل نبود. سکه‌های طلا وزن زیادی داشتند و در هنگام حمل و نقل آن‌ها، خطر حمله راهزنان وجود  داشت. چاره‌ای که انسان‌ها برای این مشکل اندیشیدند این بود که به جای حمل خود سکه‌ها، آن‌ها را نزد ریش سفیدهای منطقه خود که واسطه‌هایی معتمد بودند به امانت بگذارند و در ازای آن، برگه‌ای را تحت عنوان حواله تحویل بگیرند.
کارایی این حواله‌ها دقیقاً مانند خود سکه‌ها بود؛ اما مشکلات آن‌ها مانند سختی حمل و نقل و خطر حمله راهزنان را به همراه نداشت.
استفاده از حواله‌ها را شاید بتوان بزرگ‌ترین گام در جهت حرکت به سمت چیزی به نام پول کاغذی یا اسکناس دانست.
روش رجوع به یک واسطه معتمد تنها متعلق به زمان‌های گذشته نیست.نهادهایی که ما امروزه آن‌ها را با نام بانک یا در رأس آن‌ها بانک مرکزی می‌شناسیم، در واقع شکل توسعه یافته همان واسطه‌های معتمد هستند. دلیل به وجود آمدن بانک‌ها از ابتدا، جایگزینی نقش ریش سفیدها در جوامع توسعه یافته‌تر بود. این بانک‌ها قرار بود دارایی‌های طلا که در اصل متعلق به همه مردم بودند را در نزد خود به امانت نگه دارند و در ازا و هم‌ارزش آن، به چاپ و توزیع پول در بین آن‌ها بپردازند. چاپ پول باپشتوانه طلا تا سال ۱۹۷۱ میلادی و خروج ایالات متحده امریکا از توافق‌نامه برتون وودز نیز ادامه داشت؛ اما پس از تصمیم این کشور برای چاپ پول بی‌پشتوانه و خروج از این توافق‌نامه (که اصطلاحاً به شوک نیکسون معروف است)، سایر کشورها نیز به تدریج از آن خارج شدند و چاپ پول فیات (پول بدون پشتوانه یا پول دستوری) در سرتاسر جهان رواج پیدا کرد.
در صورت تمایل برای کسب اطلاعات جامع‌تر در خصوص تاریخچه پول، به این مقاله مراجعه کنید: تاریخچه پول : از ابتدایی‌ترین ابزار مبادله تا ظهور بیت کوین
سیستم مالی حاکم بر جامعه امروز ما،سیستمی است که توسط قدرت‌هایی تحت عنوان واسطه‌ها (بانک‌ها و در رأس همگی آن‌ها، بانک مرکزی) و بر مبنای پول فیات می‌چرخد. چنین سیستمی سال‌هاست که توسط انسان‌ها مورد استفاده قرار گرفته و در بین آن‌ها به خوبی تثبیت شده است؛ اما این به معنی عاری از مشکل بودن آن نیست. با این حال که عده کثیری از جمعیت جهان با این سیستم به خوبی منطبق شده‌اند و در حال استفاده از مزایای آن هستند، اما در این بین عده‌ای نیز وجود دارند که نمی‌توانند به راحتی از این مشکلات چشم‌پوشی کنند و در صدد راه‌هایی هستند تا با ابداع سیستم‌های جدید، آن‌ها را جایگزین سیستم‌های قبلی و قدیمی‌تر کنند.
تا به این جا در مورد روند توسعه سیستم مالی انسان‌ها و چگونگی ظهور پول به شکل امروزی سخن گفتیم. همانطور که در مطالب قبل هم اشاره کردیم، سیستم مالی حاکم بر جوامع بشری امکانات زیادی را در اختیار انسان‌ها قرار داده و راحتی بسیاری را نیز برای آن‌ها به ارمغان آورده است؛ اما این سیستم از مشکلات پنهان و آشکاری رنج می‌برد که خواه ناخواه، چه به طور مستقیم و چه غیرمستقیم، بر زندگی و سرنوشت تمامی انسان‌ها موثر است. برخی از این مشکلات عبارتند از: عدم وجود محدودیت برای چاپ و عرضه پول همانطور که در قسمت‌های قبل نیز اشاره کردیم، سیستم مالی حاکم بر جهان امروز ما بر مبنای پول فیات اداره می‌شود و هر کشوری بنا به صلاحدید و سیاست‌های مالی خود، می‌تواند به چاپ پول بپردازد. استفاده از پول فیات به ذات چیز بدی نیست و در صورت استفاده صحیح، می‌تواند به خروج یک کشور از بحران کمک کند. اما چگونگی برخورد با آن توسط دولت‌ها مسئله‌ای است که مدیریت بسیار دقیقی را می‌طلبد و در صورت بروز یک اشتباه، می‌تواند پیامدهای جبران‌ناپذیری را منجر شود. چاپ بی‌رویه پول فیات می‌تواند ارزش یک ارز ملی را به طور چشمگیری کاهش دهد و موجب بروز حباب‌های قیمت و تورم‌هایی شود که زندگی میلیون‌ها نفر را با مشکل مواجه خواهد کرد. شاید یکی از بارزترین مثال‌های این امر، کشور زیمباوه باشد. زیمباوه در اوایل دهه ۲۰۰۰ میلادی و در راستای مبارزه با مشکلات اقتصادی اقدام به چاپ بی‌رویه پول نمود. اما عدم مدیریت صحیح این پول باعث شد تا این کشور در سال ۲۰۰۸، با یک ابرتورم ۵۰۰ میلیارد درصدی مواجه شود. چنین مشکلی در صورت عدم برخورد صحیح با فرآیند چاپ پول، در هر کشوری محتمل است.
عدم امنیت سیستم مالی موجود به دلیل عدم توزیع شدگی
منظور از عدم توزیع شدگی سیستم مالی موجود این است که در این سیستم، اطلاعات کاربران بر روی پایگاه‌های داده‌ای متمرکز ضبط و نگهداری می‌شوند. این پایگاه‌های داده در یک یا چند نقطه مختلف از جهان قرار گرفته‌اند؛ اما با این وجود توزیع شدگی آن‌ها به قدری زیاد نیست که بتوانیم از امنیت اطلاعات خود در آن‌ها مطمئن باشیم. سیستمی با یک پایگاه داده متمرکز می‌تواند به راحتی مورد هک و حملات اینترنتی قرار گرفته و تمامی اطلاعات و سرمایه موجود در آن به سرقت برده شود. حتی اگر احتمال بروز چنین اتفاقی را برای بانک‌های فعلی خیلی کم بدانیم، اتفاق دیگری که ممکن است برای آن‌ها رخ بدهد عدم قابلیت سرویس‌دهی به مشتریان در زمان‌هایی مشخص است. حتماً در طول زندگی خود این تجربه را داشته‌اید که در زمانی خاص که نیاز به انجام یک تراکنش، خرید شارژ و یا استعلام موجودی حساب خود را دارید، بانکتان قادر به ارائه خدمات نباشد. تمامی اتفاقات این چنینی به دلیل وجود پدیده‌ای به نام نقطه تکی شکست یا Single Point of Failure (SPOF) است.
نقطه تکی شکست به قسمتی از یک سیستم اطلاق می‌شود که در صورت خرابی، کل سیستم را دچار مشکل خواهد کرد. احتمال وقوع چنین اتفاقاتی در هر سیستمی که نقطه تکی شکست در آن اعمال شده باشد، به شدت بالاست.
متمرکز بودن سیستم مالی موجود
منظور ما از متمرکز بودن سیستم مالی موجود و حاکم بر جامعه، تجمع قدرتی است که این سیستم در اختیار دولت‌ها و حکومت‌ها قرار می‌دهد. سرمایه‌های موجود در یک جامعه متعلق به همه افراد آن جامعه است و بنابراین منطقی به نظر می‌رسد که همه این افراد در چگونگی کنترل و مدیریت آن نقش داشته باشند. اما سیستمی که امروزه بر جوامع حاکم است این اختیار را به طور کلی از شهروندان سلب کرده و آن را تمام و کمال در اختیار دولت‌مردان قرار داده است. این دولت‌ها بنا به صلاحدید خود هر تصمیمی را اتخاذ می‌کنند و مردم نیز هیچ راهی جز تبعیت از آن‌ها ندارند. یکی از نمونه‌های این تصمیمات، تصمیم برای چاپ یا عدم چاپ پول توسط دولت یک کشور است (که در قسمت «عدم وجود محدودیت برای چاپ و عرضه پول» به آن اشاره کردیم). تأثیرات چنین تصمیمی به طور مستقیم بر کیفیت زندگی مردم اثرگذار است؛ اما خود این مردم هیچ اختیاری در خصوص اتخاذ یا عدم اتخاذ آن ندارند. همین امر در خصوص انتقال پول و انجام هر تراکنش مالی دیگری نیز صدق می‌کند. در دنیای امروزی، شما برای انجام هر تراکنش مالی (هرچند کوچک) نیاز به یک بانک خواهید داشت تا این کار را برایتان انجام دهد. این بانک‌ها همچنین بر روی تراکنش‌های انجام شده در مبالغ بالاتر نظارت می‌کنند و در صورت مغایرت با قوانین، از انجام آن‌ها جلوگیری می‌نمایند. کارمزد بالای تراکنش ها همانطور که پیش‌تر اشاره کردیم، بانک‌ها در دنیای امروزی نقش واسطه‌های معتمد را ایفا کرده و تراکنش‌های ما را به انجام می‌رسانند. این واسطه‌ها همچنین در صورت بروز هرگونه مشکلی، مداخله کرده و به رفع و رجوع آن می‌پردازند. البته روش دقیق‌تر بیان این امر این است که بگوییم کارمندان بانک‌ها این کار را برای مشتریان انجام می‌دهند و در ازای آن، مبالغی را به عنوان حقوق دریافت می‌کنند. این بانک‌ها و این کارمندان این خدمات را به صورت رایگان در اختیار ما قرار نمی‌دهند و برای انجام هر تراکنش، مبالغ (گاهاً) زیادی را تحت عنوان کارمزد از حساب ما کم می‌کنند. همانطور که می‌دانید، در دنیای امروزی شما برای هر تراکنشی که توسط بانک‌ها به انجام برسد (حتی در حد یک استعلام موجودی)، کارمزدی را پرداخت خواهید کرد. هزینه‌های این بانک‌ها (از پرداخت حقوق کارمندان گرفته تا هزینه جا و …) همگی توسط مبالغی که ما در ازای ارائه خدمات به آن‌ها پرداخت می‌کنیم تأمین می‌شوند؛ در صورتی که اگر سیستمی وجود داشت که امکان انجام معاملات به صورت شخص به شخص را ممکن می‌ساخت و نیاز به وجود واسطه را به طور کلی مرتفع می‌کرد، دیگر احتیاجی به پرداخت هزینه‌هایی مانند کارمزد نیز نبود. عدم حفظ حریم خصوصی کاربران در انجام تراکنش ها یکی از مشکلاتی که از نظر برخی سیستم مالی فعلی ما از آن رنج می‌برد، نیاز به احراز هویت برای انجام تراکنش هاست. شما برای انجام هر تراکنشی در بانک‌ها و موسسات مالی امروزی، موظف خواهید بود تا اطلاعاتی شخصی از جمله کد ملی، کد پستی، آدرس محل سکونت، شماره تلفن، فیش حقوقی و … را در اختیار آن‌ها قرار دهید. ممکن است از نظر برخی، انجام چنین کاری مشکل ساز نبوده و حتی امری ضروری به نظر برسد؛ اما حقیقت این است که این اقدام از نظر بسیاری از متخصصین علوم کامپیوتر، می‌تواند مشکلات امنیتی بسیاری را در پی داشته باشد. اطلاعاتی که ما برای انجام شدن تراکنش‌ها یا دریافت خدمات به بانک‌ها و موسسات مالی ارائه می‌کنیم، حقیقتاً حجم زیادی از اطلاعات بسیار شخصی ما را در بر می‌گیرد و ممکن است اساساً فردی تمایل به ارائه این حجم از اطلاعات شخصی به یک فرد یا نهاد را نداشته باشد. پس از ظهور فناوری‌های رمزنگارانه، بسیاری از افرادی که در این حوزه فعالیت می‌کردند بر آن شدند تا به نحوی، استفاده از این فناوری‌ها را جایگزین نیاز برای استفاده از اطلاعات هویتی در سیستم‌های مالی کنند؛ که خود این امر گواهی بر عدم کارایی مطلق این سیستم احراز هویت است.  مشکلات مربوط به پرداخت‌های بین‌المللی و برون‌مرزی مشکلات مربوط به پرداخت‌های بین‌المللی، خود می‌توانند زیرمجموعه‌ای از متمرکز بودن سیستم مالی حاکم بر جامعه باشند که در این حوزه، خود را به خوبی نشان داده است. کنترل و نظارت دولت‌ها بر پرداخت‌های برون‌مرزی به شدت بیشتر از پرداخت‌هاییست که در درون یک کشور انجام می‌گیرد و در بسیاری از مواقع، ممانعت‌های بسیاری نیز برای آن‌ها وجود دارد. شاید برای مایی که در ایران زندگی می‌کنیم، این موضوع خیلی بیشتر از شهروندان سایر کشورهای جهان قابل لمس باشد. کشور ما از سال ۷۱ عضو جامعه جهانی ارتباطات مالی بین بانکی که آن را با نام سوییف (SWIFT) می‌شناسیم شد؛ اما از سال ۹۰ شبکه سوییف ایران در راستای تحریم‌های اروپایی قطع گردید و انجام هرگونه تراکنشی از بسیاری از کشورهای جهان به ایران عملاً غیرممکن شد. یک سیستم مالی متمرکز که اختیار تام آن در دست دولت‌ها و قدرت‌هاست، چنین امکانی را نیز در اختیار آن‌ها قرار می‌دهد که انجام معاملات با مردم یک کشور را عملاً منع کنند. همچنین می‌توانید به این مشکل، مسئله کارمزد بالای انجام تراکنش به صورت برون مرزی و زمان زیاد لازم برای به انجام رسیدن آن را نیز اضافه کنید.
پیدایش اولین ارزهای دیجیتال حال که تعدادی از مشکلات سیستم مالی حاکم بر جامعه خود را با هم مورد بررسی قرار دادیم، بد نیست دوباره به این سیستم نگاهی انداخته و این بار با این دید به آن نگاه کنیم. در این صورت به احتمال زیاد خواهیم دید که چه بخواهیم باور کنیم چه نه، این مشکلات در این سیستم نهادینه هستند و استفاده از خدمات آن، به معنی پذیرفتن مشکلات و ریسک‌های آن است. در چنین شرایطی ممکن است انتخاب اکثریت افراد جامعه، استفاده از مزایای همین سیستم موجود و تن دادن به مشکلات آن باشد. اما در همه جوامع، انسان‌هایی نیز وجود دارند که خود را مجاب به پذیرش مشکلات این چنینی نمی‌کنند و به قیام علیه آن‌ها می‌پردازند. پیدایش اولین ارزهای دیجیتال در جامعه بشری اتفاقی است که آن را مدیون تفکرات همین افراد هستیم. در قسمت بعدی این مقاله قصد داریم تعدادی از این ارزهای دیجیتال را معرفی کنیم که همگی پیش از ظهور بیت کوین کار خود را آغاز کردند. در صورت مطالعه عملکرد و ویژگی‌های آن‌ها، به طور کامل متوجه چیستی یک ارز دیجیتال و تفاوت آن با دارایی‌های موجود در حساب‌های بانکیتان خواهید شد. ارز دیجیتال دیجی کش (DigiCash) پلتفرم دیجی کش در سال ۱۹۸۹ توسط یک رمزنگار و دانشمند علوم کامپیوتر به نام دیوید چام (David Chaum) راه‌اندازی شد. دیوید چام به عنوان اولین شخصی در جهان شناخته می‌شود که مفهومی به نام ارز دیجیتال را ابداع و عرضه کرد. او در یکی از سخنرانی‌های خود این گونه می‌گوید: «ما هنوز فاقد یک پول دیجیتال قابل اعتماد هستیم؛ اما این نوع پول به زودی توسعه خواهد یافت. با استفاده از این پول دیجیتال، می‌توان مبلغی را از شخصی به شخص دیگر منتقل کرد؛ در حالی که دو طرف یکدیگر را نمی‌شناسند.» با یک نگاه به این جمله می‌توان دریافت که هدف دیوید چام از راه‌اندازی دیجی کش ، دست‌یابی به یک ارز دیجیتال بود که به صورت شخص به شخص منتقل شده و با انجام تراکنش‌ها به صورت ناشناس، از حریم خصوصی کاربران محافظت می‌کند. عملکرد دیجی کش به طور کامل از نوع غیرمتمرکز نبود؛ چرا که ادامه کار آن مستلزم این بود که بانک‌ها (البته نه لزوماً همه آن‌ها) ارز دیجیتال این پروژه با نام سایبرباکس (Cyberbucks) را پشتیبانی کنند (در واقع دیجی کش نام یک پروژه بود که ارز دیجیتال خود با نام سایبرباکس را عرضه کرد؛ اما امروزه خیلی از افراد برای اشاره به این ارز دیجیتال از نام مصطلح دیجی کش استفاده می‌کنند). کاربران برای استفاده از دیجی کش باید ابتدا نرم‌افزاری را بر روی سیستم‌های خود نصب می‌کردند. این نرم‌افزار یک کد رمزنگاری شده شبیه به یک کلید خصوصی را برای این کاربران تولید می‌کرد که با استفاده از آن، می‌توانستند این ارز دیجیتال را از بانک دریافت کنند و به صورت ناشناس آن را به شخصی دیگر انتقال دهند. بنابراین بانک متوجه می‌شد که چه مقدار ارز دیجیتال دریافت شده؛ اما قادر نبود که تراکنش‌های انجام شده توسط این ارز را پیگیری نماید. در مرکزیت پلتفرم دیجی کش ، تکنولوژی رمزنگاری و به کار گیری آن در جهت حفظ حریم خصوصی کاربران وجود داشت. دیوید چام این اختراع خود را تکنولوژی امضای کور (Blind Signature) نامید. در زمان حیات دیجی کش ، تنها یک بانک امریکایی به نام بانک مارک تواین (Mark Twain) واقع در ایالت میزوری (که امروزه آن را با نام Mercantile می‌شناسند) و یک بانک آلمانی به نام دویچه (Deutsche) از آن حمایت کردند. دیجی کش در نهایت با شکست مواجه شد. اما ارائه مفهومی مانند ارز دیجیتال و استفاده از تکنولوژی‌های رمزنگارانه به منبع الهامی برای بسیاری از افراد تبدیل گشت و راه را برای آن‌ها هموار کرد. برخی شکست دیجی کش را به ضعف مدیریتی دیوید چام ربط می‌دهند؛ در حالی که برخی دیگر آن را پروژه‌ای جلوتر از زمان خود می‌دانند. در آن زمان، استفاده از کارت‌های اعتباری در بین مردم از محبوبیت بالایی برخوردار بود. مسئله حریم خصوصی و امنیتی که مد نظر دیوید چام بود، برای مردم مفهوم چندانی نداشت و آن‌ها سهولت استفاده از کارت‌های اعتباری را به استفاده از یک سیستم امن که تجربه کاربری خیلی راحتی نداشت ترجیح می‌دادند. دیجی کش در نهایت در سال ۱۹۹۸ رسماً اعلام ورشکستگی کرد و در سال ۲۰۰۲ سهام آن به فروش رسید. ارز دیجیتال B-money یکی دیگر از انواع این ارز های دیجیتال، ارز دیجیتالی به نام B-money بود که طرح آن در سال ۱۹۹۸ توسط مهندس کامپیوتری به نام وی دای (Wei Dai) ارائه شد. البته B-money در حد طرح باقی ماند و هیچوقت به مرحله عملی راه پیدا نکرد.  اما این طرح قابلیت‌هایی را به همراه داشت که از بسیاری جهات، شبیه به قابلیت‌های بیت کوین است. به دلیل همین شباهت‌ها، بسیاری این احتمال را می‌دهند که وی دای همان ساتوشی ناکاموتو مرموز (خالق ناشناس بیت کوین) باشد؛ هر چند که خود وی دای این ادعا را تکذیب کرده است. ایده وی دای برای B-money این بود که به جای استفاده از ارز های دیجیتال نیازمند پشتیبانی توسط بانک‌ها از مکانیزمی استفاده شود که خود، این ارز ها را تولید کنیم. بنابراین تفاوت طرح ارائه شده توسط وی دای و پروژه دیوید چام در این بود که این طرح، نیاز ما به اتکا به بانک‌ها را به کلی برطرف می‌کرد و  از ویژگی غیرمتمرکز بودن به معنای واقعی برخوردار بود. طبق چنین طرحی، همه ما افراد جامعه می‌توانیم طبق اصول و قواعدی مشخص، در فرآیند تولید یک ارز سهیم باشیم و سپس به صورت کاملاً شخص به شخص و بدون نیاز به هیچ واسطه‌ای آن را به یکدیگر انتقال دهیم. در خصوص چگونگی تولید یک ارز دیجیتال توسط اشخاص و خارج از کنترل بانک‌ها در قسمت مربوط به بیت کوین مفصلاً صحبت خواهیم کرد. لازم به ذکر است که B-money در عین تمام شباهت‌هایی که با بیت کوین داشت، از برخی جهات نیز با آن متفاوت بود و از مشکلاتی رنج می‌برد که بیت کوین در طرح خود آن‌ها را برطرف کرد. در نهایت همانطور که پیش‌تر اشاره کردیم،  B-money در حد ایده باقی ماند و به مرحله اجرا گذاشته نشد. ارز دیجیتال بیت گلد (Bit Gold) بیت گلد نام ارز دیجیتالی بود که رمزنگار و دانشمند علوم کامپیوتری به نام نیک زابو (Nick Szabo) در سال ۲۰۰۵ طرح آن را ارائه کرد. دقیقاً مانند B-money ، بیت گلد نیز از ایده تولید ارزها توسط افراد تبعیت می‌کرد و دقیقاً مانند آن، بیت گلد نیز به مرحله عملی وارد نشد. عملکرد پیشنهادی بیت گلد نیز از بسیاری جهات شبیه به شیوه عملکرد بیت کوین است و دلیل اصلی عملی نشدن آن، یک تفاوت ساختاری در بین این دو بود که در قسمت‌های بعد راجع به آن صحبت خواهیم کرد. بسیاری از افراد بیت گلد را یکی از منابع الهام اصلی بیت کوین می‌دانند و اشاره ساتوشی ناکاموتو (خالق بیت کوین) به نیک زابو و طرح بیت گلد در وایت پیپر بیت کوین نیز گواهی بر همین موضوع است. تفاوت ارزهای دیجیتال با دارایی های موجود در حساب های بانکی اگر این مقاله را تا به این جا به طور کامل مطالعه کرده باشید، به احتمال زیاد تمامی تفاوت‌هایی که در بین ارزهای دیجیتال و دارایی‌های موجود در حساب‌های بانکی وجود دارد را درک کرده‌اید. یک دارایی موجود در حساب بانکی به هیچ وجه یک ارز دیجیتال نیست. این دارایی فقط نمونه الکترونیکی از همان پول‌هایی است که توسط بانک‌ها چاپ و اداره می‌شوند. به همین دلیل است که در ازا و هم ارزش آن‌ها، پول نقد فیزیکی موجود است. شما در هر زمان دلخواهی می‌توانید این دارایی‌ها را از حسابتان بیرون کشیده و به پول نقد تبدیل کنید. در نقطه مقابل این موضوع، ارزهای دیجیتال وجود دارند. یک ارز دیجیتال نسخه الکترونیکی هیچ نوع پول فیزیکی نیست و یک پول مستقل است. این ارز تماماً توسط افراد جامعه اداره می‌شود و دولت‌ها نمی‌توانند بر روی آن کنترلی داشته باشند. انتقال چنین ارزی به طور شخص به شخص انجام می‌شود و نیاز به حضور یک واسطه مانند بانک نیست. در مرکزیت فناوری ارز دیجیتال ، استفاده از روش‌های رمزنگارانه وجود دارد. این رمزنگاری‌ها برای هر شخصی یک کلید خصوصی را تولید می‌کنند که در انجام تراکنش‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد. استفاده از این کد رمزنگاری شده، نیاز انسان‌ها برای احراز هویت و ارائه اطلاعات شخصی خود را برطرف می‌نماید. و در نهایت از آن جایی که کنترل این نوع ارز در دست دولت‌ها نیست و همچنین هویت واقعی افراد نیز در هنگام استفاده از آن‌ها مشخص نیست، انتقال برون مرزی آن‌ها با انتقال درون مرزیشان هیچ تفاوتی ندارد و به هیچ وجه با شرایط خاصی همراه نیست. ممکن است با مطالعه این ویژگی‌ها، کمی گیج شده باشید و این سوال در ذهنتان مطرح شده باشد که چطور چنین چیزی ممکن است؟ اگر اولین بار است در مورد پدیده‌ای به نام ارز دیجیتال مطالعه می‌کنید، این احساس کاملاً طبیعی است. شما در حال یادگیری مفهومی هستید که نسبتاً جدید و به شدت پیچیده است. هدف ما از نوشتن این مقاله تا به این جا این بود که به یک درک کلی از اهداف و ساز و کار ارزهای دیجیتال دست پیدا کنید. حال با توضیح قدم به قدم و مرحله به مرحله بیت کوین ، به طور دقیق متوجه خواهید شد که یک ارز دیجیتال چگونه توسط افراد جامعه تولید می‌شود، چگونه بدون کنترل بانک‌ها انتقال می‌یابد، امنیت آن چگونه تضمین می‌شود، چگونه از اقدامات کلاهبردارانه در آن جلوگیری می‌شود، ارزش آن چگونه تعیین می‌شود و حریم خصوصی افراد چگونه در آن محاظت می‌شود. بنابراین برای پاسخ به سوالات این چنینی، در قسمت‌های بعدی این مقاله با ما همراه باشید. تولد بیت کوین (Bitcoin) در تاریخ ۳۱ اکتبر سال ۲۰۱۸ ، اتفاقی تاریخی به وقوع پیوست که جهان را تحت تأثیر خود قرار داد. در این روز شخص (یا شاید هم اشخاص) ناشناسی تحت نام مستعار ساتوشی ناکاموتو (Satoshi Nakamoto) مقاله‌ای را با نام «بیت کوین ، یک پول نقد الکترونیک همتا به همتا» در اینترنت منتشر کرد. البته کلمه دقیق‌تر برای رجوع به این مقاله، کلمه وایت پیپر (whitepaper) است. وایت پیپر که در فارسی اوراق سفید یا سپیدنامه ترجمه می‌شود، مقاله‌ای است که در آن ابتدا مشکلی مطرح می‌شود و سپس راهکاری برای آن ارائه می‌شود. این راهکار به طور معمول یک نوآوری یا ابداع توسط خود نویسنده است که سعی می‌کند با ارائه دقیق آن، دیگران را مجاب به این امر کند که این راهکار واقعاً کاربردیست و توانایی حل مشکل مطرح شده را دارد. ساتوشی ابتدا وایت پیپر خود را برای دو تن از رمزنگاران زمان خود به نام هال فینی (Hall Finney) و وی دای (مخترع B-money که در مورد او صحبت کردیم) فرستاد و پس از دریافت نظر مساعد آن‌ها، آن را در یک لیست ایمیل عمومی از رمزنگاران و متخصصین علوم کامپیوتری منتشر کرد. بیت کوین از بسیاری جهات با همتایان پیشین خود شباهت‌هایی داشت؛ اما این پدیده انقلابی از یک جهت با آن‌ها یک تفاوت اساسی داشت و همین تفاوت، به کلید موفقیت بیت کوین و برتری آن بدل شد. این تفاوت چیزی نبود جز به کارگیری فناوری بلاک چین. بلاک چین چیست؟ بلاک چین از نظر لغوی، از دو کلمه بلاک (به معنی بلوک) و چین (به معنی زنجیره) تشکیل می‌شود. بلاک چین در واقع زنجیره‌ای از بلاک هاست که به هم متصل هستند. بر روی هر بلاک اطلاعات مشخصی ثبت می‌شود؛ اطلاعاتی که به اطلاعات قبل و بعد از خود متصل است. هر بلاک چین متشکل از اعضاییست که همگی آن‌ها در فرآیند تصمیم‌گیری‌های مربوط به آن مشارکت دارند. هر اطلاعاتی برای ثبت شدن بر روی یک بلاک، باید ابتدا به تأیید ۵۱ درصد از این اعضا برسد و در غیر این صورت، اطلاعات جدید بر روی بلاک‌ها ثبت نخواهد شد. تغییر اطلاعات یک بلاک نیز به دلیل ذات زنجیره‌وار بلاک ها غیر ممکن است. اگر اطلاعاتی بر روی بلاکی ثبت شد و سپس شخصی با نیت خرابکارانه قصد تغییر آن را داشت، این اقدام برای همگی اعضای بلاک چین قابل رویت می‌باشد. بنابراین اعضای بلاک چین در صورت تشخیص خرابکارنه بودن این اقدام، به انجام آن رأی نخواهند داد و به دلیل عدم توانایی کسب تأیید ۵۱ درصد از اعضا، به اجرا گذاشته نخواهد شد. بلاک چین یک پایگاه داده تماماً غیرمتمرکز است که تحت کنترل هیچ شخص خاصی نیست و شفافیت عملیات و تراکنش‌ها در مرکزیت آن قرار دارد. این تعریف مفهوم پایه‌ای فناوری بلاک چین را در بر می‌گیرد؛ اما ساده‌ترین تعریف ممکن برای این فناوریست و عملکرد آن مسلماً به همین سادگی نیست. ایده اولیه بلاک چین سال‌ها پیش از ظهور بیت کوین وجود داشت. این ایده در سال ۱۹۹۱ توسط دو دانشمند به نام‌های استوارت هابر (Stuart Haber) و اسکات استورنتا (Scott Stornetta) مطرح شد اما تا پیش از ظهور بیت کوین قابلیت اجرایی پیدا نکرد. بلاک چین بیت کوین چگونه کار می‌کند؟ اگر قسمت قبلی این مقاله را مطالعه کرده باشید، احتمالاً خواهید دانست که یکی از مفاهیم کلیدی بلاک چین ، مفهوم اجماع است. اجماع از نظر لغوی به معنای توافق نظر و اتفاق رأی است. بلاک چین مختص هر رمز ارزی ، از یک مکانیزم برای اعمال این اجماع بهره می‌گیرد. مکانیزم اجماع بیت کوین ، گواه اثبات کار یا Proof of Work نام دارد. عملکرد بیت کوین به این شکل نیست که در آن افرادی در کنار هم نشسته و در خصوص انجام شدن یا نشدن یک تراکنش تصمیم‌گیری کنند. در بیت کوین ، این کار توسط ماشین‌ها انجام می‌شود؛ ماشین‌هایی که طوری کدنویسی شده‌اند که تراکنش صحیح بیت کوین را از عملیات خرابکارانه تشخیص می‌دهند و از انجام انواع خرابکارانه جلوگیری می‌کنند. این دستگاه‌ها در ادبیات بیت کوین (و هر رمز ارز دیگری که از الگوریتم اجماع گواه اثبات کار استفاده می‌کند) دستگاه ماینر نام دارند. در دنیای امروزی، همه افراد با هر سطح سواد و دانشی نسبت به بیت کوین و رمز ارز ها، به احتمال زیاد حداقل یک بار کلمه ماینر به گوششان خورده است. ماینر دستگاهیست که تراکنش های رمز ارز های مبتنی بر الگوریتم اجماع گواه اثبات کار را اعتبارسنجی می‌کند. دلیل این که این مکانیزم اجماع را گواه اثبات کار می‌نامیم این است که ماینرها برای اعتبارسنجی تراکنش‌های بیت کوین ، باید مقدار مشخصی از توان پردازشی را مصرف کنند. حتماً وقتی که از بیت کوین و دستگاه‌های ماینر صحبت به میان می‌آید، نکاتی را در مورد مصرف برق بالای این دستگاه‌ها شنیده‌اید. این مصرف برق بالا ساز و کاری است که ساتوشی ناکاموتو عمداً از آن بهره گرفت و یک باگ در سیستم بیت کوین نیست. این ویژگی مهم‌ترین نقطه تمایز بیت کوین از همتای پیشین خود یعنی بیت گلد است. نیک زابو در طراحی بیت گلد از مکانیزم اجماعی بهره گرفته بود که در آن، هر CPU یک حق رأی داشت. ایده هر CPU یک حق رأی باعث می‌شد تا هر کسی بتواند با استفاده از CPU های مختلف و با کمترین هزینه، ۵۱ درصد کل شبکه را در اختیار بگیرد و سپس هر تصمیم دلخواهی را اتخاذ کند. ساتوشی ناکاموتو اما این ایده را با ایده هر ماینر یک حق رأی جایگزین کرد. هر ماینری برای اعتبارسنجی تراکنش‌های بیت کوین حدی از انرژی و توان پردازشی را هزینه می‌کند که در اختیار گرفتن ۵۱ درصد از کل ماینرهای شبکه بیت کوین فقط و فقط بخاطر دست‌کاری اطلاعات و تأیید تراکنش های دلخواه به هیچ وجه به صرفه و منطقی نیست. لازم به ذکر است که الگوریتم اجماع گواه اثبات کار تنها الگوریتم اجماع موجود نیست و ارزهای دیجیتالی نیز وجود دارند که پس از بیت کوین به وجود آمده‌اند و اعتبارسنجی تراکنش‌های آن‌ها نیازی به دستگاه ماینر ندارد. این ارزهای دیجیتال از روش‌های جایگزینی برای تضمین امنیت بلاک چین خود بهره برده‌اند. ما تعریف خود از بلاک چین را با بیت کوین آغاز کردیم؛ چرا که اولین کریپتوکارنسی و اولین پروژه حقیقی مبتنی بر بلاک چین دنیاست و درک ساز و کار آن می‌تواند به شما در درک چیستی و چگونگی کارکرد یک ارز دیجیتال کمک کند. بعد از توضیح جامع بیت کوین در این مقاله، به سایر ارزهای دیجیتال شناخته شده پس از آن نیز خواهیم پرداخت. در صورت تمایل برای کسب اطلاعات بیشتر در خصوص انواع الگوریتم های اجماع، به این مقاله مراجعه کنید: انواع الگوریتم اجماع یک ارز دیجیتال مانند بیت کوین چگونه توسط افراد جامعه تولید می شود؟ اشتباهی که برخی از افراد تازه‌کار در خصوص بیت کوین دارند این است که برای خرید بیت کوین ، باید لزوماً یک دستگاه ماینر داشت. خرید بیت کوین و یا دریافت و انتقال آن به هیچ وجه نیازمند در اختیار داشتن یک دستگاه ماینر توسط خود شخص نیست. برای این کار فقط کافیست که یک کیف پول بیت کوین بر روی گوشی یا لپ‌تاپ خود داشته باشید (که در خصوص آن در قسمت کیف پول ارز دیجیتال همین مقاله توضیح خواهیم داد). هر تراکنش بیت کوینی که شما قصد انجام آن را داشته باشید، برای ماینر های شبکه بیت کوین فرستاده می‌شود. این ماینر ها سپس تراکنش شما را اعتبارسنجی می‌کنند و در صورت عدم مغایرت با اصول و قوانین شبکه، آن را به اجرا می‌گذارند. برای مثال یکی از مواردی که توسط آن‌ها کنترل می‌شود این است که شما یک دارایی در حال انتقال را پیش‌تر خرج نکرده باشید. از طرفی همانطور که پیش‌تر اشاره کردیم، این ماینر ها برق زیادی را مصرف می‌کنند و همینطور صدای زیادی را نیز تولید می‌نمایند. بنابراین منطقی نیست که شخصی اقدام به خرید یک ماینر کند و سپس با پرداخت هزینه‌های دیگری مانند پول برق، تراکنش‌های سایرین را اعتبارسنجی نماید. دلیل این که افراد به خرید دستگاه ماینر می‌پردازند، عامل مشوقی به نام پاداش استخراج بیت کوین است. ماینر ها در ازای اعتبارسنجی تراکنش های بیت کوین و ثبت آن‌ها بر روی بلاک های بلاک چین آن، مقدار مشخصی از بیت کوین را به عنوان پاداش دریافت می‌کنند. بیت کوین های تازه تولید شده ، همین پاداش‌های دریافت شده توسط ماینر ها هستند. توجه داشته باشید که بیت کوین یک ماهیت کاملاً دیجیتالی است. هیچ پول یا شیء فیزیکی تحت عنوان بیت کوین وجود ندارد و تنها بروز فیزیکی بیت کوین ها ، موجودی کیف پول بیت کوین شماست؛ عددهایی که نشان می‌دهند شما چه مقدار بیت کوین در اختیار دارید. پیش از هر چیزی باید بدانید که ساتوشی از ابتدا تعداد بیت کوین های موجود را مشخص کرده بود. تعداد کل بیت کوین های موجود طبق طرح ساتوشی ۲۱ میلیون عدد است. ساتوشی نیاز به راهی داشت تا این بیت کوین ها را در بین مردم توزیع کند. او نمی‌خواست از یک سازمان مرکزی یا یک نهاد دولتی برای این کار کمک بگیرد. بنابراین باید راه دیگری را پیدا می‌کرد. راه حلی که او برای این مشکل اندیشید این بود که ماینر هایی را در شبکه خود داشته باشد که در ازای اعتبارسنجی تراکنش‌ها، مبلغی را به عنوان پاداش دریافت کنند؛ مبلغی که در قالب بیت کوین پرداخت می‌شود. به این ترتیب هم ماینر ها عامل مشوقی برای حفظ امنیت شبکه دارند و هم بیت کوین ها از طریق آن‌ها در دست مردم به گردش در می‌آید. در ابتدای شروع به کار بیت کوین ، این پاداش در ازای ساخته شدن یا اصطلاحاً ماین شدن (استخراج شدن) هر بلاک معادل ۵۰ بیت کوین بود. عملکرد بیت کوین به نحوی است که در آن بلاک ها هر ۱۰ دقیقه ساخته می‌شوند. بنابراین در آن زمان هر ۱۰ دقیقه ۵۰ عدد بیت کوین استخراج می‌شد. اما ساز و کار جالب دیگری که ساتوشی برای بیت کوین در نظر گرفته است، هاوینگ یا همان نصف شدن پاداش استخراج بیت کوین است. هاوینگ که هر چهار سال یک بار اتفاق می‌افتد، پاداش استخراج بیت کوین را نصف می‌نماید. دلیل این کار، جلوگیری از تولید بی‌رویه بیت کوین و بروز تورم در قیمت آن است. اولین هاوینگ که چهار سال پس از شروع به کار رسمی بیت کوین (سال ۲۰۱۲) اتفاق افتاد، پاداش استخراج بلاک را از ۵۰ به ۲۵ بیت کوین تبدیل کرد. هاوینگ بعدی سپس در سال ۲۰۱۶ اتفاق افتاد و این مقدار را به ۱۲.۵ عدد کاهش داد و در سال ۲۰۲۰ (سال جاری)، این پاداش به ۶.۲۵ بیت کوین در ازای هر بلاک تقلیل پیدا کرد. بنابراین در زمان نگارش این مقاله، هر ۱۰ دقیقه ۶.۲۵ بیت کوین در حال استخراج شدن هستند. دقیقاً به همین علت است که از کلمه ماین کردن یا استخراج کردن برای بیت کوین استفاده می‌شود و به کل این فرآیند ماینینگ (mining) می‌گویند. mining در زبان انگلیسی به معنای استخراج کردن است و برای استخراج منابع طبیعی مانند نفت یا طلا از معادن استفاده می‌شود. شما می‌توانید بیت کوین را نیز مانند طلا در نظر بگیرید؛ دارایی با ارزشی که در طبیعت موجود است و در مکان‌های مختلفی از این جهان مخفیست. شما باید این مکان‌ها را پیدا کرده و با صرف هزینه و خرید دستگاه‌هایی خاص و همچنین با زحمت بسیار، آن‌ها را استخراج کنید و در بازار به گردش در بیاورید. ساز و کار بیت کوین نیز دقیقاً به همین شکل است. این ۲۱ میلیون بیت کوین از ابتدا موجود بوده‌اند و فقط کافی بود که با طی مراحلی مشخص، مورد استخراج قرار بگیرند. در زمان نگارش این مقاله (آگوست ۲۰۲۰ معادل شهریور ۱۳۹۹) از ۲۱ میلیون بیت کوین موجود ، حدود ۱۸ میلیون آن‌ها استخراج شده‌اند و ۳ میلیون دیگر هنوز منتظر ماین شدن هستند. با این فرض که تمامی بیت کوین های موجود مورد استخراج قرار بگیرند، تا سال ۲۱۴۰ همه بیت کوین ها استخراج شده و در دست مردم هستند. ممکن است این سوال در ذهنتان ایجاد شود که پس از ماین شدن همه بیت کوین ها ، ماینر ها چه مشوقی برای به اجرا گذاشتن تراکنش های بیت کوین خواهند داشت؟ پاسخی که اکثر تحلیل‌گرها برای این سوال دارند این است که احتمالاً این ماینر ها به کارمزد تراکنش ها روی می‌آورند. با این حال که این امر مخالف اهداف اولیه بیت کوین برای حذف کارمزدهاست؛ اما پیش‌بینی برخی این است که قیمت بیت کوین تا آن زمان به قدری افزایش خواهد یافت که درصد بسیار کمی از آن نیز برای کارمزد اعتبارسنجی یک تراکنش کافی خواهد بود. یک ارز دیجیتال مانند بیت کوین چگونه انتقال می یابد؟ همانطور که در قسمت قبل اشاره کردیم، برای خرید، نگهداری و یا انتقال بیت کوین احتیاجی به یک دستگاه ماینر نیست. برای انجام این کار، کافیست که از یک کیف پول مختص ارز دیجیتال کمک بگیرید. در خصوص چگونگی خرید ارز دیجیتال در قسمت روش‌های به دست آوردن ارز دیجیتال صحبت خواهیم کرد. اما در این قسمت با این فرض پیش می‌رویم که شما مقداری بیت کوین را خریداری کرده و حال قصد انتقال آن را دارید. کیف پول ارز دیجیتال شما یک کد تحت عنوان کلید خصوصی و یک کد تحت عنوان آدرس در اختیار شما خواهد گذاشت. کلید خصوصی شما عبارتی است که از آن برای دسترسی به بیت کوین هایتان استفاده می‌کنید. ضروری است که تا حد امکان از امنیت کلید خصوصی خود اطمینان حاصل کنید و آن را در اختیار کسی قرار ندهید. کلید خصوصی چیزی مانند رمز کارت‌های بانکی شماست و دسترسی کسی به جز شما به کلید خصوصیتان به معنی دسترسی آن شخص به بیت کوین هایتان است. همچنین در صورت فراموش کردن کلید خصوصی خود نیز، باید بیت کوین های خود را از دست رفته بدانید. بنابراین بهترین راه این است که این کلید خصوصی را بر روی تکه کاغذی نوشته و آن را در یک جای امن مانند یک گاوصندوق نگهداری کنید. از طرفی، آدرس کیف پول شما مانند شماره کارت بانکی شماست. از این آدرس برای انتقال بیت کوین ها استفاده می‌شود. بنابراین هنگامی که قصد دریافت بیت کوین از کسی را دارید، تنها کاری که باید انجام دهید این است که آدرس کیف پول خود را در اختیار او قرار دهید. استفاده از مکانیزم کلید خصوصی در ارزهای دیجیتال امکان انجام یک تراکنش به صورت ناشناس و بدون نیاز به احراز هویت را فراهم می‌کند. تراکنش هایی که در بیت کوین یا هر ارز دیجیتال دیگری انجام می‌شوند توسط بانک‌ها و نهادهای دولتی قابل پیگیری نیستند و به هیچ وجه از طریق کلید خصوصی یک شخص نمی‌توان خود شخص را پیدا کرد. ارزش یک ارز دیجیتال مانند بیت کوین چگونه تعیین می شود؟ ارزش ارز دیجیتالی مانند بیت کوین با میزان اعتقادی تعیین می‌شود که مردم به ارزشمند بودن آن دارند. همانطور که می‌دانید و در قسمت‌های قبل توضیح دادیم، پول‌هایی که امروزه توسط بانک‌ها چاپ و توزیع می‌شوند نیز از نوع فیات هستند و پشتوانه‌ای مانند طلا یا هیچ کالای با ارزش دیگری ندارند. تنها چیزی که ارزش آن‌ها را تعیین می‌کند، اعتقادیست که مردم به ارزشمند بودن آن‌ها دارند و در غیر این صورت، کاغذهایی بی‌ارزش و بدون پشتوانه هستند. در مورد بیت کوین و سایر ارز های دیجیتال نیز قضیه به همین شکل است. وایت پیپر نوشته شده توسط ساتوشی و طرح ارائه شده توسط او به قدری کامل بود که تمام متخصصین حوزه علوم کامپیوتری زمان خود را مجاب به پذیرش ارزش خود کرد و با گذر زمان و افزایش آگاهی مردم نسبت به آن ، ارزش بیت کوین با یک روند صعودی مواجه شد؛ به طوری که در زمان نگارش این مقاله (شهریور ۱۳۹۹) هر بیت کوین چیزی بیش از ۱۱ هزار دلار معامله می‌شود. نکاتی که در این مقاله در خصوص بیت کوین ذکر کردیم، تعاریف جامعی بود که طرز کار بیت کوین به عنوان اولین ارز دیجیتال مبتنی بر بلاک چین جهان را در بر می‌گرفت. با مطالعه این نکات، احتمالاً متوجه شده‌اید که یک ارز دیجیتال که بیت کوین هم نمونه‌ای از آن است چگونه خارج از کنترل دولت‌ها و حکومت‌ها و اساساً هر قدرت مرکزی دیگری تولید و توزیع می‌شود و ارزش و امنیت آن چگونه تضمین می‌گردد. البته هنوز هم نکات بسیاری در مورد بیت کوین وجود دارد که برای درک کامل عملکرد فنی آن باید از آن‌ها آگاهی داشته باشید. در صورتی که مایلید در خصوص این ارز که پادشاه ارز های دیجیتال لقب گرفته است بیشتر بدانید، پیشنهاد می‌کنیم این مقاله را مطالعه کنید: بیت کوین چیست؟ آموزش کامل بیت کوین به زبان ساده آلت کوین ها (altcoins) به تمامی ارز های دیجیتالی که پس از بیت کوین پا به عرصه ظهور گذاشتند، آلت کوین (altcoin) می‌گویند. Alt در این کلمه مخفف عبارت alternative است. در حال حاضر ارز دیجیتال اتریوم که طبق رده‌بندی سایت کوین مارکت کپ پس از بیت کوین بیشترین حجم بازار در بین ارز های دیجیتال را داراست، یکی از شناخته شده‌ترین آلت کوین هاست؛ هر چند که در دنیای امروز ما تعداد آلت کوین ها هر روز در حال افزایش است و برخی از آن‌ها با موفقیت‌هایی رو به رو می‌شوند که همگان را به تعجب وا می‌دارد. این آلت کوین‌ها به طور تنگاتنگی با یکدیگر و همچنین با بیت کوین در حال رقابت هستند و هیچکسی نمی‌داند که آینده دنیا در دست بیت کوین خواهد بود یا آلت کوین ها جای آن را خواهند گرفت. در ادامه قصد داریم تعدادی از این آلت کوین های شناخته شده را معرفی کرده و توضیحی اجمالی در خصوص هر یک از آن‌ها ارائه دهیم. ارز دیجیتال اتریوم (Ethereum) اتر (با نماد اختصاری ETH) که ارز دیجیتال پلتفرم اتریوم است، پس از بیت کوین بیشترین حجم بازار را در بین ارز های دیجیتال داراست (ارز دیجیتال پلتفرم اتریوم اتر نام دارد؛ اما این ارز اصطلاحاً و توسط عموم مردم اتریوم نیز خوانده می‌شود). اتر در زمان نگارش این مقاله (۶ شهریور ۱۳۹۹) با قیمتی حدود ۴۲۰ دلار در حال معامله است و از زمان پیدایشش تا کنون، چیزی حدود ۴۳ میلیارد و ۲۰۰ میلیون دلار از آن در بازار و در بین مردم به گردش درآمده است. پلتفرم اتریوم در تاریخ ۳۰ ژولای ۲۰۱۵ توسط یک نوجوان ۱۹ ساله روسی-کانادایی به نام ویتالیک بوترین (Vitalik Buterin) راه‌اندازی شد و ارز دیجیتال مختص آن نیز همزمان با تأسیس این پلتفرم عرضه گردید. بسیاری از افراد اتریوم را نیز مانند بیت کوین یک پلتفرم مخصوص ارز دیجیتال می‌دانند. اما حقیقت این است که کارایی اتریوم خیلی گسترده‌تر از یک ارز دیجیتال است. اتریوم از ویژگی‌های خارق‌العاده‌ای بهره‌مند است که آن را از بسیاری جهات از بیت کوین متمایز می‌کند. همین ویژگی‌ها اتریوم را به پلتفرمی بسیار ارزشمند تبدیل کرده و باعث شده تا ارز دیجیتال مخصوص آن نیز در طول عمر ۵ ساله خود، یک افزایش ارزش بسیار چشمگیر را تجربه کند. یکی از این ویژگی‌های خارق‌العاده این است که تا پیش از ظهور اتریوم ، هر فردی که قصد راه‌اندازی یک ارز دیجیتال جدید را داشت باید بلاک چین جداگانه‌ای را نیز برای آن تأسیس می‌کرد. راه‌اندازی یک بلاک چین مستقل کار کم دردسری نیست و دانش و هزینه زیادی را می‌طلبد. اتریوم اما با پلتفرم منحصر بفرد خود، این امکان را در اختیار همگان قرار داد تا ارز های دیجیتال خود را بر روی بلاک چین آن راه‌اندازی کنند. اتریوم با این کار به یک بلاک چین مرجع برای تأسیس ارزهای دیجیتال جدید تبدیل شد و راه را برای ظهور بسیاری از این ارز ها هموار کرد. اتریوم این کار را با بهره‌گیری از یک فناوری به نام قرارداد هوشمند انجام داد که علاوه بر امکان راه‌اندازی ارز دیجیتال ، امکانات دیگری مانند توسعه اپلیکیشن های غیرمتمرکز را نیز در اختیار کاربران قرار می‌داد. از آن جایی که این مقاله مربوط به ارز های دیجیتال است، قصد نداریم ساز و کار پلتفرم اتریوم را به طور کامل مورد بررسی قرار دهیم؛ اما در صورت تمایل برای کسب اطلاعات جامع‌تر در خصوص آن پیشنهاد می‌کنیم به این مقاله مراجعه کنید: اتریوم چیست؟ راهنمای قدم به قدم برای تازه کارها ارز دیجیتال اتر نیز مانند بیت کوین از طریق الگوریتم گواه اثبات کار و فرآیند ماینینگ تولید و در بین افراد جامعه توزیع می‌شود. ماینرهای شبکه اتریوم به اعتبارسنجی تراکنش‌های آن می‌پردازند و در ازای آن پاداش استخراج اتر را دریافت می‌کنند. در زمان نگارش این مقاله (شهریور ۱۳۹۹)، بلاک های اتریوم حدوداً هر ۱۴ ثانیه یک بار (به طور دقیق‌تر بین ۱۰ تا ۱۹ ثانیه) استخراج می‌شوند و پاداش استخراج هر بلاک معادل با ۲ اتر است؛ بنابراین در حال حاضر در هر ۱۴ ثانیه ۲ اتر در جهان در حال تولید است. لازم به ذکر است که تعداد اتر ها مانند بیت کوین ها از پیش تعیین شده نیست و محدودیتی برای تولید آن‌ها (حداقل تا به امروز) در نظر گرفته نشده است. البته یکی از نکاتی که در این قسمت باید به آن اشاره کرد این است که اتریوم قصد دارد در آینده خیلی نزدیک، استفاده از الگوریتم اجماع گواه اثبات کار را متوقف کند و به استفاده از الگوریتم دیگری به نام گواه اثبات سهام روی بیاورد. گواه اثبات سهام یا Proof of Stake (POS) الگوریتم اجماعی است که در آن نیازی به استفاده از دستگاه ماینر نیست و هر شخصی برای به دست آوردن توانایی اعتبارسنجی تراکنش‌ها، فقط لازم است مقدار مشخصی از ارز دیجیتال مورد نظر را در شبکه قفل یا اصطلاحاً استیک (stake) کند و نرم‌افزاری را بر روی سیستم خود نصب نماید. این شخص سپس نسبت به میزان دارایی استیک کرده، در اعتبارسنجی تعداد مشخصی از تراکنش‌های شبکه مشارکت خواهد داشت و پاداشی را در ازای آن دریافت خواهد کرد. به اعتبارسنج‌ها در شبکه‌هایی که از الگوریتم گواه اثبات کار پیروی می‌کنند فورجر (forger) یا استیکر (staker) می‌گویند. امنیت شبکه‌هایی که از گواه اثبات کار استفاده می‌کنند به توان پردازشی مورد نیاز برای حل مسائل پیچیده محاسباتی وابسته نیست؛ بلکه توسط اعتبارسنج‌هایی تأمین می‌شود که خود مقدار مشخصی از سرمایه را در این پلتفرم قفل کرده‌اند. این شبکه‌ها با این پیش‌فرض پیش می‌روند که استیکرها به جهت حفاظت و حراست از سرمایه‌های خود، به اقدامات خرابکارانه دامن نخواهند زد و در تأمین امنیت شبکه خواهند کوشید. وقوع یک حمله در چنین شبکه‌ای تنها در صورتی ممکن است که یک نفر بتواند بیشتر از ۵۱ درصد از سهام قفل شده در شبکه، سهام خریداری کند؛ که اولاً این کار از نظر عملی ممکن نیست و ثانیاً حتی اگر ممکن باشد، این شخص با حمله به شبکه موجب کاهش ناگهانی قیمت و آسیب به دارایی و سهام خود خواهد شد. در مورد اتریوم ، قضیه به این شکل است که هر شخصی برای تبدیل شدن به یک اعتبارسنج نیاز خواهد داشت تا نرم‌افزاری را بر روی سیستم خود دانلود کند و حداقل ۳۲ اتر را نیز به عنوان سرمایه اولیه در آن استیک نماید. پاداش فورج کردن هر بلاک برای این فورجرها، چیزی حدود ۴ تا ۱۰ درصد سرمایه استیک شده پیش‌بینی شده است. می‌دانید که اترهای جدید و تازه تولید شده، همین پاداش ارائه شده به فورجرها خواهند بود. این تغییر در الگوریتم اجماع ، اتریوم را با یک تحول و دگرگونی کامل مواجه خواهد کرد و شبکه آن را اساساً به یک شبکه جدید بدل خواهد ساخت. شبکه اتریوم پس از اعمال کامل الگوریتم اثبات سهام ، اتریوم ۲.۰ نام خواهد گرفت و پس از عرضه نهایی آن، ادامه کار اتریوم فعلی که می‌توانیم آن را اتریوم ۱.۰ بخوانیم متوقف خواهد شد. مراحل ابتدایی عرضه اتریوم ۲.۰ مدت‌هاست که شروع شده و اکنون که در اواسط سال ۲۰۲۰ به سر می‌بریم، آخرین فاز شبکه آزمایشی آن نیز عرضه شده است. در خصوص زمان عرضه کامل اتریوم ۲.۰ گمانه‌زنی‌های بسیاری وجود دارد؛ اما برای آگاهی از زمان دقیق وقوع آن باید منتظر اطلاع‌رسانی‌های تیم رسمی توسعه این پلتفرم باشیم. همانطور که در قسمت قبل اشاره کردیم، بلاک های اتریوم هر ۱۴ ثانیه یک بار ساخته می‌شوند؛ در حالی که زمان مورد نیاز برای ساخت بلاک ها در بیت کوین ۱۰ دقیقه است. به عبارت دیگر، پلتفرم اتریوم قادر است در هر ثانیه حدود ۲۵ تراکنش را به اجرا بگذارد و این در حالیست که همین مقدار برای بیت کوین برابر با ۳ تا ۷ تراکنش در ثانیه است. با نگاهی به این آمار و ارقام ، می‌توان دریافت که اتریوم نسبت به بیت کوین از مقیاس‌پذیری بالاتری برخوردار است و همین امر را می‌توان یکی از نقاط برتری اتریوم بر بیت کوین دانست. استفاده از الگوریتم اجماع گواه اثبات سهام نیز با حذف نیاز به انجام عملیات محاسباتی پیچیده، مقیاس‌پذیری اتریوم را به طرز چشم‌گیری افزیش خواهد داد. اما نکته‌ای که وجود دارد این است که این افزایش در مقیاس‌پذیری شبکه ، تأثیرات دیگری را نیز به همراه خواهد داشت که تا حدی با اصول اولیه بلاک چین مغایر است. برای مثال یکی از این تأثیرات منفی، امکان کنترل شبکه اتریوم توسط سرمایه‌داران است. همانطور که پیش‌تر نیز اشاره کردیم، در زمان نگارش این مقاله قیمت هر اتر برابر با ۴۲۰ دلار است. این به این معنی است که با احتساب همین قیمت، برای تبدیل شدن به یک اعتبارسنج باید مبلغی حدود ۱۳۵۰۰ دلار (بیش از ۳۰۰ میلیون تومان) را در این شبکه قفل کرد. با این اوصاف، واضح است که هر کسی قادر نخواهد بود تا به یک اعتبارسنج در این شبکه تبدیل شود. بنابراین می‌توان اینطور نتیجه گرفت که شاید بیت کوین نسبت به اتریوم از مقیاس‌پذیری کمتری برخوردار باشد؛ اما این ارز دیجیتال همچنان به قوانینی پایبند است که از اصول اولیه فناوری بلاک چین هستند؛ قوانینی که امنیت و غیرمتمرکز بودن آن را تا سر حد امکان تضمین می‌کند. شاید جالب باشد بدانید که این مشکل فقط مختص بیت کوین و اتریوم نیست و به طور کلی، در مورد همه ارز های دیجیتال یا پروژه‌های مبتنی بر بلاک چین صدق می‌کند. پایبندی به اصول بلاک چین و اطمینان خاطر از غیرمتمرکز بودن و امنیت آن، شبکه را با مشکل مقیاس‌پذیری مواجه خواهد کرد و افزایش این مقیاس‌پذیری، غیرمتمرکز بودن و امنیت آن را کاهش خواهد داد. ویتالیک بوترین خالق اتریوم این مشکل را سه گانه مقیاس‌پذیری بلاک چین می‌خواند و مواردی را در مورد آن مطرح می‌کند که در نوع خود جالب هستند. برای کسب آگاهی بیشتر در خصوص این سه گانه ، به این مقاله مراجعه کنید: مشکل سه گانه مقیاس‌پذیری در بلاک چین    ارز دیجیتال بیت کوین کش (Bitcoin Cash) ارز دیجیتال بیت کوین کش (با علامت اختصاری BCH) که گاهی با نام بی کش نیز خوانده می‌شود، یکی دیگر از آلت کوین هاست که به دلیل شباهت نامی که با بیت کوین دارد و همچنین به دلیل اقدامی که در جهت رفع مشکل مقیاس پذیری (ذکر شده در بالا) انجام داده است، آن را برای معرفی انتخاب کردیم. مقیاس پذیری کم بیت کوین ، همواره یکی از مشکلاتی محسوب می‌شد که طرفداران و اعضای جامعه آن را نگران می‌کرد. یکی از دلایل این مقیاس پذیری کم، سایز کم بلاک ها در بیت کوین است. سایز بلاک ها در بلاک چین بیت کوین همواره ۱ مگابایت بوده است. این سایز کم بلاک ها در زمان‌های ترافیک شبکه که تراکنش‌های زیادی منتظر اعتبارسنجی و به اجرا گذاشته شدن هستند، شبکه بیت کوین را با مشکل مواجه می‌کند. همچنین یکی دیگر از پیامدهای منفی این محدودیت سایز این است که می‌تواند باعث افزایش کارمزدها در شبکه شود. وقتی تراکنش های زیادی منتظر اعتبارسنجی و تأیید هستند، طبیعی است که کسانی که برای انجام شدن تراکنش های خود عجله دارند با در نظر گرفتن کارمزدهای بالاتر، سعی در اولویت بخشیدن به اعتبارسنجی تراکنش خود داشته باشند. به همین دلایل، برخی از اعضای جامعه بیت کوین که در بین آن‌ها نام راجر ور (یکی از اعضای اولیه جامعه بیت کوین و مدیر عامل سایت Bitcoin.com ) نیز به چشم می‌خورد، پیشنهادی را در راستای افزایش سایز بلاک ها مطرح کردند. با این حال که تعدادی از اعضای این جامعه با این کار موافق بودند، اما این پیشنهاد مخالفت اکثریت جامعه بیت کوین را در پی داشت. دلیل مخالفت اعضای شبکه بیت کوین با این کار، همان مسائل ذکر شده در خصوص سه گانه مقیاس پذیری در بلاک چین بود. این اعضا نمی‌خواستند بیت کوین برای افزایش مقیاس پذیری ، از دلایل اولیه ظهور خود فاصله بگیرد. مجموعه این عوامل باعث شد تا در نهایت در ماه آگوست سال ۲۰۱۷ ، یک هارد فورک یا انشعاب سخت بر روی بلاک چین بیت کوین اعمال شود و بلاک چین و ارز دیجیتال جدیدی به نام بیت کوین کش از آن تولید گردد. بیت کوین کش سایز بلاک ها را از ۱ مگابایت به ۳۲ مگابایت افزایش داد. افزایش حجم بلاک ها در یک شبکه بلاک چینی باعث می‌شود تا تراکنش های بیشتری در یک بلاک جای بگیرند و مشکل مقیاس پذیری تا حد زیادی برطرف شود. بیت کوین کش از بسیاری جهت شبیه به بیت کوین است. همچون بیت کوین ، بیت کوین کش نیز از الگوریتم اجماع گواه اثبات کار و فرآیند ماینینگ استفاده می‌کند و دقیقاً مانند بیت کوین ، تعداد بیت کوین کش های موجود نیز ۲۱ میلیون عدد است. شاید بتوان گفت تفاوت اساسی این دو در سایز بلاک ها ، قیمت آن‌ها و حجم بازار آن‌هاست. در زمان نگارش این مقاله (شهریور ۱۳۹۹)، قیمت هر BCH برابر با ۲۷۴.۷۶ دلار است و این ارز دیجیتال در رده‌بندی سایت کوین مارکت کپ از لحاظ حجم بازار ، در جایگاه ۶ قرار دارد. برای کسب اطلاعات بیشتر در خصوص ارز دیجیتال بیت کوین کش ، به این مقاله مراجعه کنید: بیت کوین کش چیست؟ ارز دیجیتال بیت کوین SV نام کامل‌تر بیت کوین SV ، بیت کوین کش SV است؛ چرا که بیت کوین اس وی نیز خود یک هارد فورک از بیت کوین کش است. نماد اختصاری بیت کوین اس وی BSV است و حروف SV در نام این ارز دیجیتال مخفف عبارت Satoshi Vision یا دیدگاه ساتوشی هستند. تفاوتی که بیت کوین اس وی با بیت کوین کش دارد این است که این ارز دیجیتال به افزایش سایز بلاک ها به ۳۲ مگابایت بسنده نکرده است و سایز هر بلاک در بلاک چین خود را به ۱۲۸ مگابایت افزایش داده است بیت کوین اس وی توسط یک رمزنگار معروف به نام کریگ رایت (Craig Wright) بنیان‌گذاری شده است. کریگ رایت یکی از معدود افرادی است که ادعا می‌کند خود ساتوشی ناکاموتو ناشناخته است؛ هر چند که این حرف در حد ادعا نیز باقی مانده و وی هیچوقت نتوانسته این ادعای خود را اثبات کند. دلیل استفاده از عبارت «دیدگاه ساتوشی» در نام این ارز دیجیتال نیز این است که به گفته کریگ رایت ، یکی از دلایل اصلی او (!) برای ابداع یک ارز دیجیتال مانند بیت کوین ، حذف کارمزد تراکنش‌ها بوده و او از ابتدا قصد داشته تا با تطبیق سایز بلاک ها، مقیاس پذیری شبکه را ارتقا ببخشد. بنابراین عملکرد فنی بیت کوین اس وی به نحوی کدنویسی شد تا با افزایش سایز بلاک ها به ۱۲۸ مگابایت ، از وقوع ترافیک در شبکه و افزایش کارمزد تراکنش ها توسط کاربران جلوگیری شود. هارد فورک بیت کوین SV در نوامبر سال ۲۰۱۸ اتفاق افتاد. این ارز دیجیتال در زمان نگارش این مقاله با قیمت ۱۹۳.۵۷ دلار معامله می‌شود و از لحاظ حجم بازار در رده‌بندی سایت کوین مارکت کپ در جایگاه ۸ قرار دارد. برای کسب اطلاعات بیشتر در خصوص ارز دیجیتال بیت کوین اس وی ، به این مقاله مراجعه کنید: بیت کوین SV (BSV) چیست؟ ارز دیجیتال ایاس (EOS) ارز دیجیتال EOS که گاهی ایاس نیز خوانده می‌شود، یکی دیگر از آلت کوین هایی است که به خوبی جای خود را در میان ارزهای دیجیتال باز کرده و توانسته به موفقیت‌های خوبی دست پیدا کند. این ارز دیجیتال در زمان نگارش این مقاله (شهریور ۱۳۹۹) با قیمتی معادل ۳.۲۶ دلار معامله می‌شود و از لحاظ حجم بازار در رده‌بندی سایت کوین مارک کپ در جایگاه ۱۱ قرار دارد. یکی از ویژگی‌های منحصر بفرد این ارز دیجیتال ، استفاده از الگوریتم اجماع نوینی است که توسط یکی از بنیان‌گذاران آن به نام دن لاریمر (Dan Larimer) ابداع شده است. این الگوریتم اجماع منحصر بفرد، گواه اثبات سهام محول شده یا(Delegated Proof of Stake (DPOS نام دارد. پیش‌تر در خصوص الگوریتم اجماع گواه اثبات سهام و تفاوت آن با گواه اثبات کار سخن گفتیم. الگوریتم اجماع گواه اثبات سهام محول شده نیز نوعی از اثبات سهام است؛ به این معنی که برای اعتبارسنجی تراکنش ها نیازی به خرید دستگاه ماینر نیست و این فرآیند با استیک کردن ارز دیجیتال مورد نظر در شبکه انجام می‌شود؛ اما تفاوتی که این الگوریتم با گواه اثبات سهام دارد این است که همه استیکرها در فرآیند اعتبارسنجی تراکنش ها و ساخت بلاک های آن شرکت نمی‌کنند. عملکرد شبکه ایاس به این شکل است که در آن، ۲۱ نماینده که اصطلاحاً شاهد (Witness) نیز خوانده می‌شوند به نمایندگی از همه دارندگان این ارز دیجیتال تراکنش ها را اعتبارسنجی می‌کنند و بلاک ها را می‌سازند. این ۲۱ نماینده با رأی دارندگان ارز دیجیتال EOS مشخص می‌شوند. هر شخصی که مقدار مشخصی از ارز EOS را در اختیار داشته باشد، می‌تواند به نسبت میزان دارایی خود در این رأی‌گیری شرکت کند و به یک نماینده رأی دهد. سپس هر نماینده‌ای که موفق به ساخت یک بلاک شد، پاداش این بلاک را در بین تمامی کسانی که به او رأی دادند تقسیم می‌کند. توزیع پاداش بلاک نیز به نسبت حق رأی هر یک از رأی دهنده‌ها انجام می‌پذیرد؛ به این معنی که شخصی که میزان بیشتری از ارز دیجیتال EOS را در اختیار داشته باشد، هم از حق رأی بیشتری برخوردار است و هم در نهایت پاداش بیشتری به او تعلق خواهد گرفت. در صورتی که هر یک از این نماینده‌ها نتواند در زمان مشخص وظایف خود را به درستی به انجام برساند (مثلاً در زمان لازم برای اعتبارسنجی یک تراکنش آفلاین باشد و یا از پروتکل‌های صحیح پیروی نکند)، به سرعت رأی گیری تکرار شده و نماینده دیگری جایگزین او می‌گردد. از دست دادن حسن شهرت و همچنین درآمد حاصل از اعتبارسنجی تراکنش‌ها عاملی است که باعث می‌شود این نمایندگان در انجام صحیح وظایف خود تا حد امکان بکوشند. استفاده از الگوریتم اجماع اثبات سهام محول شده به دلیل کاهش تعداد اعتبارسنج ها از مقیاس پذیری بسیار بالایی برخوردار است. تراکنش ها در چنین شبکه‌ای بسیار زودتر به اجرا گذاشته خواهند شد و همین می‌تواند یک نکته مثبت برای پلتفرمی مانند ایاس باشد؛ اما نباید فراموش کنیم که مشکل متمرکز بودن و عدم امنیتی که شبکه‌های مبتنی بر گواه اثبات سهام از آن رنج می‌بردند، در این الگوریتم با شدت خیلی بیشتر مطرح است. چنین شبکه‌ای از اهداف اولیه بلاک چین مبنی بر تمرکززدایی و غیرمتمرکز ساختن فرآیندها به مراتب دورتر و امنیت آن نیز به دلیل امکان در دست گرفتن ۵۱ درصد از کل شبکه به مراتب کمتر است. برای کسب اطلاعات بیشتر در خصوص ارز دیجیتال EOS به این مقاله مراجعه کنید: EOS چیست؟ راهنمای مقدماتی ارز دیجیتال کاردانو (Cardano) آخرین ارز دیجیتالی که در این قسمت قصد معرفی آن را داریم، آلت کوینی به نام کاردانو (Cardano) است. البته لازم به ذکر است که (مانند خیلی از نمونه‌های قبلی) کاردانو نام بلاک چین این پلتفرم است که ارز دیجیتال مختص خود به نام آدا (Ada) را داراست؛ اما به صورت معمول از کلمه کاردانو برای اشاره به آن استفاده می‌شود. این ارز دیجیتال در زمان نگارش این مطلب (شهریور ۱۳۹۹) با قیمت ۱۲ سنت معامله می‌شود و در رده بندی سایت کوین مارکت کپ از لحاظ حجم بازار در جایگاه ۱۱ قرار دارد. ارز دیجیتال کاردانو در سال ۲۰۱۷ و توسط شخصی به نام چارلز هاسکینسون (Charles Hoskinson) که یکی از هم‌بنیانگذاران اتریوم بود راه‌اندازی شد. به دلیل شباهت‌هایی که کاردانو با اتریوم دارد و همچنین به این دلیل که اکثریت اعضای تیم توسعه آن ژاپنی هستند، کاردانو به اتریوم ژاپنی معروف شده است. در دنیای کریپتوها، گفته می‌شود که کاردانو تنها ارز دیجیتالی است که بر پایه یک فلسفه علمی و نگرش آکادمیک طراحی شده است. تحقیقات تیم کاردانو برای عرضه ارز دیجیتال خود از سال ۲۰۱۵ آغاز شد و دو سال به طول انجامید. آن‌ها با مطالعه کریپتوکارنسی های موجود مانند بیت کوین و اتریوم و بررسی نقاط قوت و ضعف آن‌ها، تلاش کردند تا به یک ارز دیجیتال دست یابند که از نقاط قوت همتایان پیشین خود الهام می‌گیرد و نقاط ضعف آن‌ها را پوشش می‌دهد. تحقیقات آن‌ها در نهایت به ارز دیجیتالی انجامید که در عین حفظ حریم خصوصی کاربران، در تلاش است تا ملاحظات قانونی را نیز تا حدی رعایت کند. کاردانو از معماری چندلایه‌ای برخوردار است که هم امنیت آن را تضمین می‌کند و هم بین حریم خصوصی کاربران و ملاحظات قانونی نوعی از تعادل را برقرار می‌نماید. برای مثال، می‌دانیم که هر منطقه‌ای از جهان قوانین خاص خود را داراست که ممکن است با قوانین مناطق دیگر به کلی متفاوت باشد. کاردانو این قابلیت را دارد که خود را با قوانین هر کشور یا منطقه‌ای وفق دهد. عملکرد سیستم آن به نحوی است که از ناشناسی و حریم خصوصی کاربران در تراکنش ها به خوبی محافظت می‌کند؛ اما در عین حال نوع ذخیره‌سازی و دسترسی به اطلاعات را طوری تطبیق می‌دهد تا با قوانین یک منطقه خاص مغایرت نداشته باشد. کاردانو نیز از یک الگوریتم اجماع اثبات سهام منحصر بفرد به نام اوروبوروس (Ouroboros) استفاده می‌کند. این الگوریتم با استفاده از روش‌های منحصر بفرد خود مشکلات امنیتی سایر پلتفرم‌های مبتنی بر اثبات سهام را کاهش می‌دهد؛ هر چند که امکان توضیح کامل این روش‌ها در این مقاله میسر نیست. برای کسب اطلاعات جامع‌تر در خصوص کاردانو و جزییات آن،به این مقاله مراجعه کنید: کاردانو چیست؟ راهنمای مقدماتی کاردانو را می‌توان جزء ارزهای دیجیتالی دانست که سیستم مستقل خود را داراست و مطابق با آن عمل می‌کند. به همین دلیل است که در اکثریت مواقع نوسانات قیمت آن به دلیل تغییرات موجود در سیستم خود کاردانو است و افزایش و کاهش قیمت آن خیلی متأثر از نوسان قیمت سایر ارزهای دیجیتال نیست. همین ویژگی می‌تواند آن را برای کسانی که در فکر خرید یا سرمایه‌گذاری در ارزهای دیجیتال هستند، به گزینه مناسبی برای بررسی تبدیل کند. استیبل کوین ها (Stablecoins)   پیش از هر چیزی باید بگوییم که استیبل کوین ها (stablecoin ها) خود زیرمجموعه‌ای از آلت کوین ها هستند و یک دسته‌بندی جداگانه از آن‌ها محسوب نمی‌شوند.  اما به دلیل ویژگی منحصر بفردی که دارند تصمیم گرفتیم تا به طور جداگانه به آن‌ها بپردازیم. کلمه stable در زبان انگلیسی به معنی ثابت است. این کلمه در عبارت استیبل کوین به ثبات قیمت اشاره دارد؛ بنابراین استیبل کوین به کوین یا همان ارز دیجیتالی گفته می‌شود که قیمت آن ثابت است. اگر این مقاله را تا به این جا به طور کامل مطالعه کرده باشید، متوجه شده‌اید که نوسان قیمت یکی از ویژگی‌های گریزناپذیر ارزهای دیجیتال است. همین نوسان قیمت مداوم در بین عموم مردم به عنوان یکی از خصایص منفی آن‌ها شناخته می‌شود و باعث می‌شود آن‌ها در روی آوردن به ارزهای دیجیتال با تردید و احتیاط زیادی عمل کنند. استیبل کوین ها اما اختراع شدند تا از این قاعده مستثنی باشند. یک استیبل کوین به طور خلاصه یک ارز دیجیتال باپشتوانه است. برای توضیح بهتر چیستی و چگونگی کارکرد استیبل کوین ها ، بهتر است از استیبل کوین تتر (Tether) که معروف‌ترین آن‌هاست کمک بگیریم. تتر یک استیبل کوین با پشتوانه دلار امریکاست. طبق ادعای شرکت توسعه‌دهنده تتر ، در ازای هر تتر تولید شده یک دلار ذخیره وجود دارد. دقیقاً به همین علت است که قیمت یک تتر همواره برابر با یک دلار است (البته قیمت این استیبل کوین گاهی تا ۰.۹ دلار سقوط کرده و گاهی تا ۱.۱ دلار نیز افزایش پیدا می‌کند؛ اما معمولاً هیچوقت از این محدوده فراتر نمی‌رود). ممکن است با خود فکر کنید که تفاوت یک استیبل کوین با ارزهای رایج بانک مرکزی چیست و وجود آن‌ها اساساً چه فایده‌ای دارد؛ اما حقیقت این است که استیبل کوین ها در دنیای ارزهای دیجیتال بسیار پرفایده ظاهر شدند و مورد قبول اعضای این جامعه قرار گرفتند. تصور کنید که شما یک ارز دیجیتال پرنوسان مانند بیت کوین دارید. در مواقعی، متوجه می‌شوید که قیمت بیت کوین در حال سقوط است و پیش‌بینی می‌شود که این سقوط قیمت ادامه پیدا کند. در چنین شرایطی، طبیعتاً شما قصد خواهید داشت تا دارایی خود را از این کاهش ارزش نجات دهید. بدون وجود استیبل کوین ها، شما مجبور بودید تا بیت کوین های خود را از طریق صرافی‌های موجود به ارز فیات تبدیل کنید. این کار مدت زمان مشخصی طول می‌کشید و برای انجام آن پرداخت مقدار مشخصی از کارمزد نیز ضروری بود. سپس با شروع روند صعودی قیمت بیت کوین ، همین فرآیند دوباره تکرار می‌شد. شما ارز فیات خود را از طریق صرافی‌ها و با پرداخت کارمزد مورد نیاز به بیت کوین تبدیل می‌کردید و مدت زمان مشخصی را نیز برای به انجام رسیدن این تراکنش منتظر می‌ماندید. استیبل کوین ها با ظهور خود، نیاز به طی این فرآیند را به کلی مرتفع کردند. حال در صورت پیش‌بینی کاهش ارزش یک ارز دیجیتال مانند بیت کوین ، شما می‌توانید به راحتی و در کمترین زمان ممکن بیت کوین خود را در کیف پول ارز دیجیتالتان به تتر تبدیل کنید و بالعکس.‌ حجم بازار بالای استیبل کوین تتر خود گواهی بر محبوبیت آن در بین اعضای جامعه ارزهای دیجیتال است. در زمان نگارش این مقاله، تتر در رده‌بندی سایت کوین مارکت کپ از لحاظ حجم بازار پس از بیت کوین و اتریوم در جایگاه سوم قرار دارد. استیبل کوین ها فقط محدود به همین نوع نیستند و انواع متنوعی دارند. برخی از آن‌ها با پشتوانه کالاهای باارزشی مانند طلا تولید می‌شوند؛ در حالی که پشتوانه برخی دیگر، سایر ارزهای دیجیتال هستند. در صورت تمایل به کسب اطلاعات بیشتر در خصوص استیبل کوین ها و انواع آن‌ها، می‌توانید به این مقاله مراجعه کنید: استبل کوین چیست و چه انواعی دارد؟ توکن چیست و چه تفاوتی با یک ارز دیجیتال دارد؟ اگر به دنیای ارزهای دیجیتال علاقه‌مندید و به مطالعه در خصوص آن‌ها می‌پردازید، بعید نیست که کلمه توکن به گوشتان خورده باشد. برخی از اعضای جامعه کریپتو به اشتباه کلمات توکن و کوین (یا همان ارز دیجیتال) را به جای هم به کار می‌برند؛ اما این دو در حقیقت تفاوت مهمی با یکدیگر دارند تفاوت توکن با کوین در این است که یک کوین ، بلاک چین مستقل خود را داراست؛ اما توکن بر روی بلاک چین یک کوین دیگر راه‌اندازی می‌شود. در قسمت مربوط به اتریوم همین مقاله توضیح دادیم که پلتفرم اتریوم ، این امکان را در اختیار همگان قرار می‌دهد تا ارزهای دیجیتال خود را بر روی این بلاک چین راه‌اندازی کنند. به این ارزهای دیجیتال که بر روی بلاک چین اتریوم (یا هر پلتفرم دیگری که از قابلیت قرارداد هوشمند پشتیبانی می‌کند) تأسیس می‌شوند و به فعالیت می‌پردازند، توکن گفته می‌شود. در حال حاضر پلتفرم‌های دیگری به جز اتریوم نیز وجود دارند که چنین امکانی را در اختیار کاربران قرار می‌دهند؛ که از نمونه‌های آن‌ها می‌توان به پلتفرم ایاس (که در بالا به معرفی آن پرداختیم) اشاره کرد. اما با این وجود، اتریوم هنوز بلاک چین مرجعی برای این کار به شمار می‌رود. اکثریت توکن هایی که امروزه می‌شناسیم بر روی بلاک چین اتریوم تأسیس شده‌اند. اتریوم برای راه‌اندازی توکن بر روی بلاک چین خود از استانداردهای مشخصی استفاده می‌کند و توسعه‌دهندگان توکن ها باید یکی از آن‌ها را برای تبعیت انتخاب کنند. نمونه‌های شناخته شده‌ای از این استانداردها، استانداردهای ERC-20 ، ERC-721 ، ERC-777 ، ERC-1400 ، ERC-1643 و ERC-1644 هستند. در این بین، استاندارد ERC20 از محبوبیت ویژه‌ای برخوردار است و انتخاب اکثریت توسعه‌دهنده‌هاست. به توکن هایی که مطابق با این استاندارد توسعه داده شده‌اند، توکن های ERC20 می‌گویند. برای مطالعه بیشتر در خصوص تفاوت توکن و کوین و توکن های ERC20 به این مقاله‌ها مراجعه کنید: تفاوت توکن و کوین چیست؟  ERC20 چیست؟ ارز دیجیتال نام آشنای ترون (TRON) با نماد اختصاری TRX که امروزه به عنوان یکی از پلتفرم‌های بلاک چینی موفق شناخته می‌شود، در ابتدا توکنی بر روی بلاک چین اتریوم بوده است. این توکن تا مدتی بر روی بلاک چین اتریوم به فعالیت پرداخت و با طی دوره عرضه اولیه سکه یا ICO خود، توانست سرمایه مورد نیاز برای راه‌اندازی بلاک چین مستقل خود را جمع‌آوری کند. این ارز دیجیتال سپس در تاریخ ۲۵ ژوئن سال ۲۰۱۸ رسماً بلاک چین خود را عرضه کرد و استقلال خود از اتریوم را اعلام نمود. این ارز دیجیتال در حال حاضر رقیبی برای خود اتریوم محسوب می‌شود. در وبسایت رسمی ترون ، مقایسه‌ای را در بین بیت کوین ، اتریوم و ترون از جهت مقیاس‌پذیری می‌بینیم. طبق ادعای این تیم، ترون قادر است در هر ثانیه ۲۰۰۰ تراکنش را به انجام برساند؛ در حالی که این مقدار برای اتریوم برابر با ۲۵ و برای بیت کوین برابر با ۶-۳ است. توکن ها در دنیای کنونی ما به شدت در حال پیشرفت هستند و توانسته‌اند به محبوبیت گسترده دست پیدا کنند. اکنون که در زمان نگارش این مقاله هستیم، توکنی مبتنی بر بلاک چین اتریوم به نام YFI توانسته است در طول مدت چند روز، به یک افزایش قیمت بی‌سابقه دست پیدا کند و به اولین ارز دیجیتالی تبدیل شود که در طول تاریخ ارزهای دیجیتال ، قیمتی بیشتر از قیمت بیت کوین را تجربه کرده است. قیمت این توکن که متعلق به پروژه‌ای به نام yearn.finance است در زمان نگارش این مقاله (۱۲ شهریور ۱۳۹۹) بیش از ۲۹ هزار دلار است؛ و این در حالی است که بیت کوین در این تاریخ با قیمت ۱۱ هزار و ۷۰۰ دلار معامله می‌شود! ارزهای دیجیتال بانک مرکزی اگر این مقاله را تا به این جا به طور کامل مطالعه کرده باشید، احتمالاً ترکیبی مانند ارز دیجیتال بانک مرکزی (Central Bank Digital Currency/CBDC) برایتان عجیب به نظر می‌رسد. البته این احساس منطقیست؛ چرا که ارز دیجیتال اساساً چیزی نبوده و نیست که بتواند توسط بانک مرکزی تولید یا توزیع شود. محبوبیت روزافزون ارزها و توکن های دیجیتال از یک جهت و ناکارآمدی سیستم مالی سنتی از جهت دیگر، دولت‌ها و بانک‌های مرکزی در سرتاسر جهان را به فکر تولید ارز دیجیتال مخصوص به خود وا داشته است. البته هنوز جزئیات دقیقی از این ارزها در دسترس نیست؛ اما چیزی که واضح است این است که آن‌ها بیشتر نام ارز دیجیتال را به یدک می‌کشند تا مفهوم واقعی آن را. ارز دیجیتال بانک مرکزی نسخه‌ای دیجیتالی از پول است که توسط خود دولت‌ها تولید و توزیع می‌شود. این ارزها کاملاً قابل پیگیری هستند و تراکنش های انجام شده توسط آن‌ها قابل ردیابیست. کنترل دولت و بانک مرکزی بر روی آن‌ها اعمال می‌شود و این نهادها می‌توانند تراکنش های انجام شده توسط این ارزها را قانون‌گذاری و در صورت لزوم سانسور کنند در خصوص نوع دفتر کل مورد استفاده توسط بانک‌ها برای این ارزها، هنوز اطلاعات دقیقی در دسترس نیست. با همه این اوصاف، احتمال می‌رود که تنها شباهت ارز دیجیتال بانک مرکزی با دارایی‌های موجود در حساب‌های بانکی در این باشد که این پول‌ها به طور مستقیم از طریق بانک مرکزی یک کشور به کیف پول های دیجیتال مخصوص شهروندان انتقال پیدا می‌کنند و نقش بانک‌های واسطه در این میان از بین می‌رود. بحران کووید-۱۹ که از اواخر سال ۲۰۱۹ گریبان‌گیر جهان شد، بهتر از هر پدیده دیگری ضعف‌های سیستم مالی حاکم بر جهان را نمایان کرد و دولت‌ها را به فکر تلاش برای کشف راه چاره انداخت. قرنطینه‌هایی که در دوران این ویروس اعمال شد باعث تعطیلی همه مراکز از جمله بانک‌ها گردید؛ اما از طرف دیگر دولت‌ها مجبور بودند به علت تعطیلی کسب و کارها و برای کمک به مردم در ادامه دادن قرنطینه کمک‌هزینه‌هایی را به آن‌ها پرداخت کنند. بسیاری از دولت‌ها از جمله دولت چین و ایالات متحده در پرداخت این کمک‌هزینه‌ها در سطح گسترده با مشکل مواجه شدند و استفاده از ارز دیجیتال بانک مرکزی را بهترین راه‌حل این مشکل یافتند. در حال حاضر، این دو کشور (چین و ایالات متحده) پیشگام در حوزه توسعه ارزهای دیجیتال خود با نام یوان دیجیتالی و دلار دیجیتالی هستند و به موفقیت‌هایی نیز در این زمینه دست یافته‌اند؛ تا جایی که دولت چین تمایل خود را برای عرضه یوان دیجیتال تا پایان سال ۲۰۲۰ اعلام کرده است. روش های به دست آوردن ارز دیجیتال تا به این جا در خصوص چیستی ارز های دیجیتال ، چگونگی کارکرد آن‌ها و انواع آن‌ها به تفصیل سخن گفتیم. حال قصد داریم به روش های به دست آوردن این ارز ها بپردازیم؛ بنابراین اگر با در نظر گرفتن تمامی نکات ذکر شده قصد روی آوردن به ارزهای دیجیتال را دارید، در این قسمت از این مقاله با ما همراه باشید. ما روش های به دست آوردن ارز دیجیتال را به سه دسته ماینینگ ، استیکینگ و خرید از صرافی تقسیم کردیم. با مطالعه قسمت‌‌های قبلی این مقاله به احتمال زیاد با ماینینگ و استیکینگ آشنایی دارید؛ اما در قسمت‌های بعدی مرور دقیق‌تری بر این دو روش خواهیم داشت و سپس به روش سوم یعنی خرید از صرافی خواهیم پرداخت. ماینینگ ارز دیجیتال می‌دانید که به پروسه استخراج ارزهای دیجیتال که توسط دستگاه‌های ماینر انجام می‌شود، ماینینگ می‌گویند. ماینینگ متعلق به ارز های دیجیتالی است که از الگوریتم اجماع گواه اثبات کار استفاده می‌کنند؛ و بیت کوین نیز معروف‌ترین آن‌هاست. به همین جهت در این قسمت نیز از بیت کوین برای توضیح فرآیند ماینینگ کمک می‌گیریم. برای به دست آوردن ارز دیجیتالی مانند بیت کوین از طریق ماینینگ ، پیش از هر چیزی نیاز به یک دستگاه ماینر خواهید داشت. ماینرهای بیت کوین که دستگاه‌های استخراج بیت کوین نیز خوانده می‌شوند، توسط شرکت‌های مختلف و با توان پردازشی‌های مختلفی تولید می‌گردند. ماینرهای برند انت‌ماینر (AntMiner) از شناخته‌شده‌ترین ماینرهای موجود در جهان هستند. این دستگاه‌ها همچنین از توان پردازشی‌های مختلفی برخوردارند. طبیعی است که هر چه توان پردازشی یک دستگاه بالاتر باشد، قیمت آن نیز بیشتر است؛ اما به همان نسبت توان و سرعت بیشتری را در حل محاسبات ریاضی پیچیده بیت کوین خواهد داشت و شانس شما را برای کسب درآمد افزایش خواهد داد. توان پردازشی یا اصطلاحاً هش ریت (Hash Rate) ماینرهای امروزی با واحدی به نام تراهش بر ثانیه (TH/s) سنجیده می‌شود. در زمان نگارش این مقاله (شهریور ۱۳۹۹)، ماینر برند انت‌ماینر با نام S19 Pro یکی از قوی‌ترین ماینرهای موجود برای استخراج بیت کوین است. توان پردازشی این ماینر برابر با ۱۱۰ تراهش بر ثانیه و قیمت آن نیز حدود ۱۱۰ میلیون تومان است. پس از این که ماینری را خریداری کردید و با استفاده از نرم‌افزار مورد نظر آن را به شبکه بیت کوین متصل نمودید، می‌توانید یکی از استخرهای ماینینگ موجود را انتخاب کنید. استخر ماینینگ شبکه‌ای مجازی است که در آن، تعداد بسیار زیادی از ماینرها از سرتاسر جهان به یکدیگر متصل شده و هش ریت خود را برای حل معادلات بیت کوین با یکدیگر به اشتراک می‌گذارند. البته ضرورتی برای اتصال به یکی از این استخرها وجود ندارد؛ اما مسئله این است که در حال حاضر توان پردازشی این استخرها به قدری زیاد است که شما حتی با در دست داشتن قوی‌ترین ماینر موجود در جهان نیز، به تنهایی شانسی برای رقابت با آن‌ها نخواهید داشت و فقط و فقط پول برق گزافی را پرداخت خواهید کرد. استخرهای F2Pool و Poolin دو نمونه از معروف‌ترین استخرهای ماینینگ جهان و با بیشترین توان پردازشی هستند. این استخرها تراکنش های بیت کوینی که منتظر اعتبارسنجی هستند را بین ماینرهای خود تقسیم می‌کنند. ماینرها سپس از توان پردازشی خود برای حل معادلات استفاده کرده و هر ماینری که زودتر به جواب صحیح دست پیدا کرد، این مسئله را به سایر ماینرها اعلام می‌کند. پاداش استخراج بیت کوین اما فقط متعلق به ماینری که به جواب صحیح دست یافته نیست. این پاداش در بین تمامی ماینرهای عضو استخر توزیع می‌شود؛ چرا که همه آن‌ها توان پردازشی خود را مصرف کرده‌اند. البته فراموش نکنید که هر ماینری به نسبت هش ریت دستگاه خود پاداش دریافت می‌کند؛ و به همین علت است که درآمد ماینری با هش ریت ۷۰ تراهش بر ثانیه از درآمد ماینری با هش ریت ۵۰ تراهش بر ثانیه بیشتر است. برای نگهداری بیت کوین یا هر ارز دیجیتال دیگری، نیاز به یک کیف پول ارز دیجیتال خواهید داشت (که در مورد آن در قسمت روش‌های نگهداری ارز دیجیتال صحبت می‌کنیم). هر کیف پول ارز دیجیتالی دارای یک آدرس است که برای دریافت و انتقال این ارز از آن استفاده می‌شود. در صورت تمایل به انجام ماینینگ، ضروری است که آدرس کیف پول خود را در اختیار ماینر خود قرار دهید تا ارز دیجیتال ماین شده را به آن انتقال دهد. درآمد حاصل از ماینینگ مسئله‌ای است که به قانون‌گذاری‌های هر کشور در خصوص آن و تعرفه برقی که برای آن در نظر گرفته می‌شود بستگی دارد. در حال حاضر برای ماینینگ قانونی بیت کوین در ایران ، تعرفه برق شما مشابه تعرفه برق صادراتی (یعنی ۹۶۵ تومان در ازای هر کیلووات) در نظر گرفته می‌شود؛ که این مقدار در چهار ماه گرم سال (خرداد تا شهریور) دو برابر و در هشت ماه دیگر نصف خواهد شد. برای کسب اطلاعات بیشتر در خصوص ماینینگ بیت کوین ، به این مقاله مراجعه کنید: استخراج بیت کوین (Bitcoin Mining)-تعریف علمی و تخصصی استیکینگ ارز دیجیتال استیکینگ یکی دیگر از روش‌هاییست که می‌تواند به کسب درآمد در قالب ارز دیجیتال بینجامد. می‌دانید که استیکینگ برای ارزهای دیجیتالی قابل استفاده است که از الگوریتم اجماع اثبات سهام استفاده می‌کنند. در قسمت‌های قبل توضیح دادیم که در این روش، شما ابتدا مقدار مشخصی از ارز دیجیتال مورد نظر را در این شبکه قفل یا اصطلاحاً استیک می‌کنید و سپس به یک اعتبارسنج در شبکه تبدیل می‌شوید. در ازای اعتبارسنجی تراکنش ها و ساخت بلاک ها، پاداشی به شما تعلق خواهد گرفت و کل این فرآیند استیکینگ نامیده می‌شود. استیکینگ معمولاً از طریق صرافی‌های اینترنتی ارز دیجیتال انجام می‌شود. این صرافی‌ها هر کدام یک کیف پول مستقل ارز دیجیتال نیز دارند که آن را در اختیار شما قرار می‌دهند. بنابراین برای استیکینگ ، اولین کاری که باید انجام دهید این است که یک ارز دیجیتال مبتنی بر اثبات سهام و یک صرافی که از استیکنیگ پشتیبانی می‌کند را پیدا کنید. یکی از شناخته شده‌‌ترین این صرافی‌ها، صرافی اینترنتی کوین بیس (Coinbase) است. سرمایه‌ای که می‌خواهید استیک کنید باید در کیف پول همین صرافی قفل شود. این که چه مقدار از ارز دیجیتال را باید استیک کنید، برای چه مدت باید آن را استیک کنید و چند درصد از سرمایه استیک شده به عنوان پاداش به شما باز خواهد گشت، همگی مواردی هستند که در ارزهای دیجیتال مختلف متفاوت است؛ اما مواردی هم وجود دارد که در مورد همه آن‌ها صدق می‌کند. برای مثال، معمول‌ترین روش استیکینگ در همه آن‌ها این است که نرم‌افزار مخصوصی را بر روی سیستم خود نصب کنید. سیستمی که این نرم‌افزار بر روی آن نصب می‌شود باید همیشه آنلاین باشد. اگر در زمان مورد نیاز برای اعتبارسنجی تراکنشی این سیستم آنلاین نباشد، مقداری از سرمایه استیک شده خود را به عنوان جریمه از دست خواهید داد. همچنین ضرورت دارد که این نرم‌افزار از پروتکل‌های به روز پلتفرم ارز دیجیتال مورد نظر برای اعتبارسنجی تبعیت کند؛ و در غیر این صورت باز هم جریمه خواهید شد. مجموعه این موارد باعث می‌شود تا اعتبارسنج‌ها در حفظ امنیت شبکه و درست‌کاری کوشا باشند. هر ارز دیجیتال مبتنی بر اثبات سهامی ، حداقل مقداری را برای استیک کردن در نظر می‌گیرد. البته شما این امکان را خواهید داشت که بیشتر از این میزان حداقلی تعیین شده، ارز دیجیتال استیک کنید. هر چقدر میزان سرمایه استیک شده توسط شما بیشتر باشد، تراکنش های بیشتری نیز برای اعتبارسنجی در اختیار شما قرار خواهد گرفت. به طور کلی می‌توانید اینطور تصور کنید که اگر سرمایه استیک شده توسط شما ۱% از کل سرمایه قفل شده در شبکه را تشکیل دهد، وظیفه اعتبارسنجی ۱% از تراکنش های شبکه نیز بر عهده شما خواهد بود. لازم به ذکر است که در خصوص استیکینگ نیز مانند ماینینگ ، استخرهایی وجود دارند که اتصال به آن‌ها می‌تواند شانس شما را برای اعتبارسنجی تراکنش ها و دریافت پاداش افزایش دهد. در این استخرهای استیکینگ ، استیکر ها سرمایه‌های خود را روی هم می‌گذارند و در نهایت پاداش دریافت شده را به نسبت میزان دارایی هر یک، در بین خود تقسیم می‌کنند. همانطور که پیش‌تر اشاره کردیم، استیکینگ به دلیل حذف معادلات ریاضی پیچیده مقیاس‌پذیری ارزهای دیجیتال را افزایش می‌دهد؛ و از دیگر نکات مثبت آن می‌توان به کاهش چشمگیر مصرف برق و انرژی اشاره کرد. خرید ارز دیجیتال از صرافی معمول‌ترین روش به دست آوردن ارز دیجیتال ، خرید آن از صرافی است. برای این کار نه نیاز به خرید دستگاه ماینر است و نه قفل کردن سرمایه. تنها کاری که باید انجام دهید، انتخاب یک کیف پول ارز دیجیتال و یک صرافی ارز دیجیتال است. صرافی های ارز دیجیتال نیز خود از نوع اینترنتی هستند و برای استفاده از آن‌ها نیاز به مراجعه حضوری نیست. لازم به ذکر است که کیف پول های ارز دیجیتال نیز امکان خرید ارز را برای کاربران فراهم می‌کنند؛ اما استفاده از آن‌ها مستلزم در اختیار داشتن کارت‌های اعتباری متصل به شبکه بانکی جهانی مانند ویزا و مسترکارت و پی‌پال است؛ بنابراین این گزینه برای کاربران ایرانی عملاً حذف می‌شود. همچنین استفاده از صرافی های خارجی نیز برای کاربران ایرانی ممنوع است. این صرافی ها امکانات بسیاری را برای خرید و فروش و ترید ارز دیجیتال در اختیار کاربران قرار می‌دهند و کارمزد انجام معاملات در آن‌ها بسیار کم است؛ اما اگر ساکن ایران هستید برای استفاده از آن‌ها باید از یک VPN (ترجیحاً) با IP ثابت استفاده کنید. این روش خطرات خاص خود را دارد و در حالتی بدبینانه می‌تواند به بلوکه شدن یا فریز شدن دارایی‌های شما بینجامد. در صورتی که دارایی شما به دلیل تخلف از مقررات در یکی از این صرافی ها فریز شود، برای بازگرداندن آن نخواهید توانست کاری از پیش ببرید. اما اگر با این وجود تمایل به استفاده از این صرافی‌ها و بهره‌مندی از امکانات آن‌ها را دارید، صرافی باینننس (Binance) بهترین گزینه است. کارمزد تراکنش ها در بایننس به شدت کم است؛ انجام تراکنش ها تا یک سقف خاص در آن نیاز به احراز هویت ندارد؛ و در صورت تغییر مداوم IP فیلترشکن و مشکوک شدن این صرافی به حساب شما، اخطاری به شما ابلاغ خواهد شد و یک فرصت ۲۴ ساعته برای انتقال دارایی‌هایتان به حسابی دیگر خواهید داشت. شاید امن‌ترین روش برای کاربران داخل ایران، استفاده از صرافی های ارز دیجیتال داخلی باشد؛ هر چند که کارمزد انجام تراکنش ها در این صرافی ها به نسبت انواع خارجی بالاتر است و امکانات معامله و ترید در آن‌ها نیز متنوع نیست. برای ثبت نام در هر یک از این صرافی‌ها، باید مراحل احراز هویت مشخصی را طی کنید؛ که می‌تواند شامل ارسال اطلاعات هویتی ، عکس مدارک شناسایی ، عکس کارت بانکی و حتی عکس سلفی از خودتان در کنار مدارک شناساییتان باشد. از شناخته‌شده‌ترین صرافی های ایرانی ارز دیجیتال می‌توان به رمزینکس ، ارزجو ، اکسیر ، نوبیتکس ، والکس ، بیت برگ ، بیتستان و اکسچنجینگ اشاره کرد. اگر مایلید در خصوص خرید ارز دیجیتال و جزئیات آن بیشتر مطالعه کنید، به این مقاله مراجعه کنید: خرید بیت کوین : چگونه بیت کوین بخریم؟ روش های نگهداری ارز دیجیتال : کیف پول ارز دیجیتال همانطور که در قسمت قبل اشاره کردیم، یکی از ملزومات خرید و نگهداری ارز دیجیتال ، در اختیار داشتن یک کیف پول دیجیتالی است. کیف پول های ارز دیجیتال محیط‌هایی مجازی مانند حساب‌های بانکی هستند که ارزهای دیجیتال شما را در خود نگهداری می‌کنند. این کیف پول ها کدی تحت عنوان کلید خصوصی و رشته کد دیگری تحت عنوان آدرس را در اختیار شما قرار می‌دهند. در قسمت‌های قبل اشاره کردیم و باز هم تأکید می‌کنیم که از امنیت کلید خصوصی خود اطمینان خاطر کامل حاصل کنید. در دست داشتن کلید خصوصی هر شخص به معنی دسترسی به دارایی‌های دیجیتال آن شخص است. آدرس کیف پول اما عملکرد متفاوتی دارد. این آدرس یک شناسه عمومی مانند شماره کارت‌های بانکی است که می‌توانید آن را در اختیار سایرین قرار دهید و از آن‌ها ارز دیجیتال دریافت کنید بنابراین در هنگام خرید ارز دیجیتال از صرافی (ایرانی یا خارجی)، یکی از اطلاعاتی که در اختیار آن‌ها قرار می‌دهید همین آدرس کیف پول است؛ تا آن‌ها بتوانند ارز دیجیتال خریداری شده توسط شما را به کیف پولتان انتقال دهند. کیف پول های ارز دیجیتال به دو دسته گرم (hot) و سرد (cold) تقسیم می‌شوند. کیف پول های گرم انواعی هستند که برای استفاده از آن‌ها باید به اینترنت متصل باشید؛ در حالی که برای استفاده از کیف پول های سرد نیازی به اتصال به اینترنت نیست. کیف پول های گرم خود به دو دسته نرم‌افزاری و تحت‌وب تقسیم می‌شوند. کیف پول نرم‌افزاری در واقع نرم‌افزاری است که بر روی گوشی و یا دسکتاپ (و یا هر دو) قابل نصب است. سهولت استفاده از کیف پول های نرم افزاری باعث شده تا اکثریت مردم استفاده از آن‌ها را به سایر انواع ترجیح دهند. از شناخته‌شده‌ترین کیف پول های نرم افزاری ارز دیجیتال می‌توان به اگزودوس (Exodus) ، کوینومی (Coinomi) ، جکس (Jaxx) ، اینفینیتو (Infinito) ، اتمیک والت (Atomic Wallet) ، اج (Edge) ، انجین (Enjin) ، گاردا (Gaurda) ، فری والت (Free Wallet) و هوبی (Huobi) اشاره کرد. کیف پول های تحت وب کیف پول هایی هستند که در قالب یک سایت ارائه شده و به کاربران خود خدمات می‌دهند. برای استفاده از این کیف پول‌ها باید حتماً به سایت آن‌ها مراجعه کنید. پیش‌تر اشاره کردیم که صرافی های ارز دیجیتالی مانند بایننس و کوین بیس و … خود حساب یا کیف پولی را نیز در اختیار کاربران قرار می‌دهند. حساب این صرافی ها را می‌توان نمونه‌ای از کیف پول های تحت وب دانست. از طرفی کیف پول های سرد نیز به دو دسته کاغذی و سخت افزاری تقسیم می‌شوند. پیش از توضیح کیف پول های سرد ، بیان این نکته ضروری است که برای استفاده از این کیف پول‌ها نیز در نهایت به یک نرم‌افزار احتیاج خواهید داشت. تنها تفاوت این کیف پول‌ها با انواع گرم در این است که کیف پول های گرم کلید خصوصی شما را در خود ذخیره می‌کنند. همین امر باعث می‌شود تا امنیت آن‌ها از کیف پول‌های سرد کمتر باشد. وقتی که کلید خصوصی شما در یک نرم‌افزار آنلاین و یا یک سایت ذخیره شود، این احتمال وجود دارد که مورد هک یا حمله سایبری قرار بگیرد و دارایی‌های شما از این طریق به سرقت برسد. کیف پول های سرد در جهت رفع این مشکل، نیاز برای ذخیره کلید خصوصی در نرم‌افزار کیف پول را برطرف می‌کنند. یک کیف پول کاغذی ، تکه کاغذی است که کلید خصوصی شما بر روی آن پرینت گرفته می‌شود و همچنین در قالب یک کد QR نیز در اختیارتان قرار می‌گیرد. در هر زمان دلخواه که قصد استفاده از کیف پولتان را داشته باشید، می‌توانید به نرم‌افزار مورد نظر وارد شوید و کد QR کلید خصوصی خود را اسکن نمایید. حفظ امنیت کیف پول کاغذی از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است. بنابراین پس از استفاده، آن را در یک جای امن و دور از دسترس همگان (برای مثال در درون یک گاوصندوق) قرار دهید. در شکل زیر یک کیف پول کاغذی بیت کوین را مشاهده می‌کنید. دسته آخر کیف پول های دیجیتالی که به توضیح آن‌ها خواهیم پرداخت، کیف پول های سخت افزاری هستند. این کیف پول ها سخت‌افزار یا دستگاهی شبیه به یک هارد اکسترنال یا فلش می‌باشند که کلید خصوصی شما در آن ذخیره شده و به پورت USB سیستم شما متصل می‌شوند. کیف پول های سخت افزاری امروزی مجهز به نمایشگرهایی هستند که تراکنش شما بر روی آن‌ها نمایش داده می‌شود. این کیف پول‌ها همچنین دکمه‌های محدودی مانند دکمه تأیید و یا رد تراکنش‌ها را دارند. کیف پول های سخت افزاری نسبت به تمامی کیف پول های ارز دیجیتال از امنیت بالاتری برخوردارند. هر چند که سهولت استفاده از آن‌ها ممکن است به اندازه انواع نرم‌افزاری و تحت‌وب نباشد. در شکل زیر کیف پول سخت افزاری لجر (ledger) را مشاهده می‌کنید. برای کسب اطلاعات بیشتر در خصوص کیف پول ارز دیجیتال به این مقاله مراجعه کنید: کیف پول ارز دیجیتال چیست؟ معرفی کامل کیف پول های ارز دیجیتال کاربرد های ارز های دیجیتال در دنیای امروز ما، کاربرد ارز های دیجیتال را می‌توان به دو دسته ذخیره ارزش و ابزار پرداخت تقسیم کرد. با این حال که ارز های دیجیتال از ابتدا به وجود آمدند تا به عنوان ابزاری برای پرداخت مورد استفاده قرار بگیرند؛ اما نمی‌توان این واقعیت را انکار کرد که در زمان فعلی کاربرد آن‌ها به عنوان ذخیره ارزش به مراتب بیشتر است. ذخیره ارزش به هر نوع دارایی اطلاق می‌شود که پیش‌بینی می‌شود ارزش آن در آینده با افزایش مواجه شود؛ و در نتیجه انسان‌ها از آن به عنوان ابزاری برای سرمایه‌گذاری استفاده می‌کنند. دلیلی که بسیاری از افراد در جوامع امروزی به خرید بیت کوین و سایر ارز های دیجیتال روی می‌آورند نیز دقیقاً همین است. آن‌ها از این ارز های دیجیتال نه به عنوان ابزاری برای پرداخت، که به عنوان ابزاری برای حفظ و افزایش ارزش دارایی‌هایشان در آینده استفاده می‌کنند. با این وجود ارز های دیجیتال در آینده‌ای نه چندان دور و بسته به کارایی خود، می‌توانند به عنوان ابزار پرداخت نیز مورد استفاده قرار بگیرند. لازم به ذکر است که کارکرد ارز های دیجیتال به عنوان ابزار پرداخت خود می‌تواند به دو زیرمجموعه ابزار پرداخت خرد و ابزار پرداخت کلان تقسیم شود. شاید بهترین مثال برای کاربرد ارز های دیجیتال به عنوان ابزار پرداخت خرد، ارز دیجیتال آیوتا (IOTA) باشد. ارز دیجیتال آیوتا در زمان نگارش این  مقاله (شهریور ۱۳۹۹) در رده‌بندی سایت کوین مارکت کپ از لحاظ حجم بازار در جایگاه ۲۴ قرار دارد. این ارز دیجیتال می‌تواند به عنوان بستری برای تحقق کاربردی مفهوم اینترنت اشیا (Internet of Things/IOT) در آینده عمل کند. اینترنت اشیا ارتباط و تعامل بین ماشین‌ها را میسر می‌کند و از این طریق، نیاز انسان‌ها به انجام بسیاری از فرآیندهای روزمره به صورت دستی را مرتفع می‌نماید. برای درک بهتر این موضوع، تصور کنید که یخچال خانه شما به سیستمی مجهز است که مواد غذایی مورد نیاز شما را در خود ذخیره می‌کند و در صورت اتمام هر یک از آن‌ها، به صورت خودکار به سفارش آن از ماشینی دیگر می‌پردازد. این یخچال همچنین به ارز دیجیتالی مجهز است که پرداخت‌های اتوماتیک خود را توسط آن انجام می‌دهد. ارز دیجیتال آیوتا در دنیای امروز ما، به عنوان همین ارز دیجیتال شناخته می‌شود. آیوتا بر خلاف اکثریت ارز های دیجیتال امروزی، از فناوری بلاک چین استفاده نمی‌کند این ارز دیجیتال از نوع دیگری از دفتر کل توزیع شده به نام تنگل (Tangle) بهره می‌برد که در عین شباهت‎‌هایش با بلاک چین ، تفاوت‌هایی نیز با آن دارد. آیوتا نسبت به اکثریت ارز های دیجیتال از مقیاس‌پذیری بسیار بالایی برخوردار است و کارمزد تراکنش های آن نیز صفر است. همین مقیاس‌پذیری بالا و حذف کامل کارمزد شبکه باعث می‌شود تا این ارز دیجیتال برای انجام پرداخت‌های بین ماشینی و تحقق ایده اینترنت اشیا بسیار مناسب باشد؛ پرداخت‌هایی که طبیعتاً و عموماً متعلق به دسته‌بندی پرداخت‌های خرد هستند. برای کسب اطلاعات بیشتر در خصوص ارز دیجیتال آیوتا به این مقاله مراجعه کنید: IOTA چیست؟راهنمای مبتدیان در موردسکه آیوتا  در خصوص استفاده از ارز های دیجیتال به عنوان ابزار پرداخت کلان نیز، می‌توانید شبکه ریپل (Ripple) را در نظر بگیرید. بسیاری از مردم ریپل را به عنوان یک ارز دیجیتال و معادل XRP می‌شناسند؛ اما حقیقت این است که XRP ارز دیجیتال مخصوص پلتفرم ریپل است و کارایی ریپل فقط محدود به ارز دیجیتال آن نیست. ریپل شبکه‌ای غیرمتمرکز است که هدفی متفاوت از بیت کوین را دنبال می‌کند. شبکه ریپل به دنبال این نیست که سیستم بانکی را به کلی از میان بردارد. بلکه هدف این شبکه این است که ایرادات موجود در سیستم‌های بانکی و پرداخت امروزی را اصلاح کند و آن‌ها را به سیستمی غیرمتمرکزتر و بهینه‌تر تبدیل کند. کارایی اصلی ریپل در حوزه تبادلات بین‌المللی پول است. شبکه ریپل بر آن است تا با بهره‌گیری از تکنولوژی، مدت زمان لازم برای انجام تراکنش‌های بین‌المللی و برون‌مرزی را کاهش دهد و همچنین آن را به فرآیندی کم‌هزینه‌تر و غیرمتمرکزتر تبدیل کند. ریپل را می‌توانید نمونه غیرمتمرکز و سریع‌تر شبکه سوییف و یکی از رقبای آن بدانید. ریپل برای پیشبرد اهداف خود از محصولات منحصر بفردی استفاده می‌کند که توسط همین شرکت تولید شده‌اند. از محصولات شرکت ریپل می‌توان به پلتفرم‌های xCurrent و xRapid اشاره کرد. xCurrent پلتفرم شرکت ریپل برای تسهیل پرداخت‌های بین‌المللیست. هنگام استفاده از این پلتفرم، لزومی برای استفاده از ارز دیجیتال مخصوص ریپل یعنی XRP وجود ندارد. یک کاربر xCurrent می‌تواند مقدار مشخصی از دلار را در قالب xCurrent پرداخت کند و طرف دوم تراکنش می‌تواند همان مقدار از xCurrent را در قالب یورو دریافت نماید. هنگام استفاده از پلتفرم xRapid اما، کاربران باید از ارز دیجیتال XRP بهره بگیرند. مبالغ ارسال شده توسط کاربران در این پلتفرم ابتدا به XRP تبدیل می‌شود و این XRP ها سپس به ارز مورد نیاز طرف دوم تراکنش تبدیل می‌گردند. البته توضیح کامل عملکرد فنی شبکه ریپل در این مقاله میسر نیست. برای کسب اطلاعات بیشتر در خصوص ریپل می‌توانید به این مقاله مراجعه کنید: ریپل چیست؟ مشکلات ارز های دیجیتال تا به این جای این مقاله در خصوص مشکلات سیستم مالی فعلی و حاکم بر جهان سخن گفتیم و راهکارهایی که ارزهای دیجیتال برای غلبه بر این مشکلات ارائه کرده‌اند را نیز معرفی نمودیم. در این قسمت قصد داریم به تعدادی از مشکلاتی بپردازیم که خود این ارزهای دیجیتال (حداقل در حال حاضر) از آن‌ها رنج می‌برند. برخی از این موارد، مشکلات ذاتی ارزهای دیجیتال هستند؛ در حالی که برخی دیگر به دلیل عدم وجود زیرساخت‌های لازم به وجود آمده‌اند. همچنین برخی از آن‌ها منحصر به موقعیت‌های جغرافیایی و مناطق مشخصی از جهان هستند؛ در حالی که برخی دیگر در همه جای جهان مشترکند. مشکلات ارز های دیجیتال در دنیای کنونی ما عبارتند از : نوسان مداوم قیمت و ریسک زیاد نوسان قیمتی که ارز های دیجیتال با آن دست و پنجه نرم می‌کنند، خود یکی از بزرگ‌ترین مشکلات آن‌هاست. این ارز ها از ابتدا به وجود آمدند تا ابزاری برای پرداخت و جایگزین پول فیات باشند. اما نوسان قیمت آن‌ها کارکرد آن‌ها بعنوان یک پول واقعی و یک ابزار پرداخت را با مشکل مواجه می‌کند. ابزاری که قرار است به عنوان پول در جامعه مورد استفاده قرار بگیرد باید از یک ثبات ارزش حداقلی برخوردار باشد و ارزش آن نباید در هر لحظه تغییر کند؛ چرا که در این صورت فروشندگان، خریداران و به طور کلی طرفین معامله نمی‌توانند به آن اعتماد کنند. همین امر را می‌توانیم یکی از دلایلی بدانیم که باعث می‌شود بیت کوین و اتریوم و بسیاری دیگر از این ارزهای دیجیتال بیشتر به عنوان ذخیره ارزش مورد استفاده قرار بگیرند تا ابزار پرداخت. کارکرد ارز های دیجیتال به عنوان ذخیره ارزش کمتر تحت تأثیر نوسانات قیمت آن‌ها قرار می‌گیرد؛ هر چند که این کار نیز با ریسک‌های خاص خود همراه است. مقیاس پذیری کم تنها دلیلی که باعث می‌شود ارزهای دیجیتال به عنوان ابزار پرداخت مورد استفاده قرار نگیرند، نوسان قیمت آن‌ها نیست. یکی دیگر از دلایلی که به این امر دامن می‌زند مقیاس پذیری کم آن‌هاست. در رابطه با مقیاس پذیری در قسمت‌های مختلف همین مقاله صحبت کرده‌ایم. می‌دانید که مقیاس پذیری به تعداد تراکنش هایی گفته می‌شود که یک سیستم پرداختی در واحد زمان قادر به انجام آن‌هاست. همینطور اشاره کرده‌ایم که ارز دیجیتالی مانند بیت کوین قادر است در هر ثانیه ۳ الی ۷ تراکنش را به انجام برساند. مقایسه این عدد با سیستم‌های پرداختی مانند ویزا که بیش از ۱۵۰۰ تراکنش را در ثانیه به ثبت می‌رسانند به شما نشان خواهد داد که منظورمان از مقیاس پذیری کم ارزهای دیجیتال چیست. در دنیای بیت کوین گفته می‌شود که پس از انجام هر تراکنشی، بهتر است ابتدا ۲۰ دقیقه تا یک ساعت صبر کنید و سپس آن را غیرقابل بازگشت در نظر بگیرید. واضح است که انتظار این چنینی برای اطمینان خاطر از ثبت یک تراکنش در معاملات روزمره مطلوب نیست. ارزهای دیجیتالی که پس از بیت کوین پا به عرصه ظهور گذاشتند، با استفاده از مکانیزم های اجماع دیگری مانند اثبات سهام و اثبات سهام محول شده توانسته‌اند مقیاس پذیری بیشتری را برای کاربران فراهم کنند؛ اما این ارز ها نیز هنوز راه زیادی دارند تا بتوانند خود را مانند ویزا و پی‌پال و سایر روش‌های پرداخت سنتی در بین مردم ثبیت کنند. البته این امر خیلی هم دور از منطق و انتظار نیست؛ چرا که عمر ارزهای دیجیتال از سیستم‌های پرداخت سنتی و متمرکز خیلی کمتر است و این خاصیت هر پدیده جدیدی است که برای تثبیت خود در جامعه نیاز به زمان دارد. غیر قابل بازگشت بودن تراکنش ها ویژگی غیرقابل بازگشت بودن تراکنش ها یکی از ویژگی‌هاییست که از ابتدا و به صورت آگاهانه در دستور کار ارزهای دیجیتال قرار داشت. به عبارت بهتر، این ویژگی ابتدا در بیت کوین و سپس در ارزهای دیجیتال پس از آن مورد استفاده قرار گرفت. البته غیرقابل بازگشت بودن تراکنش ها را نمی‌توان به خودی خود یک ویژگی منفی دانست. طبق ادعای ساتوشی ناکاموتو ، این امکان بازگشت تراکنش‌ها درسیستم مالی سنتی است که باید مشکل تلقی شود. ساتوشی در وایت پیپر بیت کوین با اشاره به این نکته که در سیستم مالی سنتی بانک حق مداخله در معاملات انجام شده و حتی در صورت لزوم بازگشت دادن یک تراکنش را دارد، این مسئله را یکی از مشکلات این سیستم می‌داند؛ چرا که به عقیده او این امر ضرورت وجود یک واسطه مانند بانک را تقویت می‌کند. حقیقت این است که در پرداخت‌هایی که در قدیم به صورت حضوری و توسط پول نقد فیزیکی انجام می‌شد، امکان باز پس ستاندن پول پرداخت شده میسر نبود؛ مگر این که هر دو طرف معامله به این کار رضایت داشتند. ساتوشی معتقد بود که چنین سیستمی باید در پرداخت‌های الکترونیک نیز اعمال شود. در این صورت، تجار و صاحبان کسب و کار با اطمینان خاطر بیشتری به فروش محصولات خود می‌پردازند، امکان انجام اقدامات خرابکارانه‌ای مانند دزدی و تقلب کاهش می‌یابد و خریداران نیز نیازی نخواهند داشت تا برای انجام هر معامله‌ای، حجم عظیمی از اطلاعات شخصی خود را جهت احراز هویت در اختیار فروشندگان قرار دهند. ساز و کار بیت کوین و اساساً همه ارزهای دیجیتال به این شکل است که در آن‌ها، اگر سهواً تراکنشی را انجام دهید یا پولی را به آدرس اشتباه بفرستید، امکان باز پس ستاندن این پول وجود نخواهد داشت؛ مگر این که خود شخص دریافت‌کننده همان مقدار را در تراکنشی جدید برای شما ارسال کند. در خصوص ارز های دیجیتال ، سر و کار ما با کد است؛ کدهایی از پیش نوشته شده و غیرقابل تغییر؛ نه انسان‌هایی در قالب کارمندان بانک که می‌توان مسئله‌ای را به آن‌ها توضیح داد و از آن‌ها درخواست کمک کرد. در عین تمامی نکات مثبتی که این ویژگی می‌تواند با خود به همراه داشته باشد، ضرورت دارد که خطرهای آن را نیز جدی بگیرید و هنگام کار با ارزهای دیجیتال با احتیاط بیشتری عمل کنید. استفاده از ارز های دیجیتال در جهت کارکردهای مجرمانه ویژگی ناشناس بودن تراکنش های ارز های دیجیتال همواره این نگرانی را در جامعه ایجاد کرده است که می‌توان از آن‌ها برای پیشبرد اهداف مجرمانه استفاده کرد. دو نمونه از بزرگ‌ترین و نگران‌کننده‌ترین این کارکردها، استفاده از آن‌ها برای پولشویی و تأمین مالی تروریسم است. با گسترش ارز های دیجیتال و پذیرش آن‌ها توسط مردم، گروه ویژه اقدام مالی یا همان FATF به این قضیه ورود پیدا کرد و در صدد کشف راهی برآمد تا از استفاده از آن‌ها در جهت کارکردهای مجرمانه ممانعت کند. در طی جلسات متعددی که اعضای این گروه داشتند، قوانینی تصویب شد که صرافی‌های ارز دیجیتال را ملزم می‌کرد تا در شرایطی خاص، از کاربران خود احراز هویت به عمل آورند. در حال حاضر هر صرافی ارز دیجیتالی (بنا به سیاست‌های خود)، کاربرانی که قصد انجام تراکنش‌هایی بیش از مقدار مشخصی دارند را ملزم به احراز هویت می‌نماید. برای مثال در صرافی بایننس ، احراز هویت به طور کلی برای کاربران ضروری نیست؛ اما در صورتی که قصد برداشت و انتقال بیش از ۲ بیت کوین در یک روز را داشته باشید، باید مراحل احراز هویت را طی کنید. در اواسط سال ۲۰۲۰ اتفاقی رخ داد که به این نگرانی دامن زد. در این زمان نیروهای FBI امریکا از ضبط میلیون ها دلار بیت کوین از سازمان های تروریستی چون القاعده و داعش خبر دادند. به دلیل اقدامات تروریستی این سازمان‌ها، سیستم بانکی هیچگونه خدماتی به آن‌ها ارائه نمی‌کرد و ظهور ارزهای دیجیتال باعث شده بود تا آن‌ها در قالب این ارزها از حامیان خود درخواست کمک مالی کنند. در نهایت در چند ماه اخیر، FBI حساب‌های آن‌ها را شناسایی و هک کرد و میلیون‌ها دلار بیت کوین در این حساب‌ها کشف و ضبط شد. البته لازم به ذکر است که با همه این اوصاف، نمی‌توان تمامی مزایای ارز های دیجیتال و نکات مثبت آن‌ها را به دلیل احتمال وقوع اتفاقات این چنینی نادیده گرفت. هیچ سیستمی در جهان از احتمال انجام اقدامات خرابکارانه و سوءاستفاده مصون نیست. سیستم مالی فعلی جهان که بر مبنای پول فیات و تحت کنترل متمرکز دولت‌ها اداره می‌شود نیز تا کنون نتوانسته است اقداماتی نظیر پولشویی و تروریسم را به طور کامل متوقف کند. طبق آماری که شرکت تحقیقات بلاک چین چینالیسیس (Chainalysis) منتشر کرده، جرایم مربوط به پولشویی انجام شده توسط پول فیات ۸۰۰ برابر ارز های دیجیتال است. همانطور که مشاهده می‌کنید این تفاوت به قدری چشمگیر است که پس از آگاهی از آن، به سختی می‌توان فعالیت‌های مجرمانه را به ارز های دیجیتال و نه به سیستم مالی سنتی ربط داد. عدم پذیرش قانونی ارزهای دیجیتال در بسیاری از کشورها یکی از مشکلاتی که در دنیای امروز ما ارز های دیجیتال از آن رنج می‌برند، مشکل عدم پذیرش قانونی آن‌ها توسط دولت‌ها و نهادهای قدرت است. این مشکل در کشور خودمان ایران نیز وجود دارد. در زمان نگارش این مقاله (شهریور ۱۳۹۹)، ماینینگ بیت کوین در ایران (در صورت تبعیت از مقررات وضع شده) قانونیست؛ اما با این حال استفاده از ارز های دیجیتال به عنوان ابزاری برای پرداخت، غیرقانونی تلقی می‌شود. همچنین در دستورالعمل ارائه شده توسط بانک مرکزی (با نام الزامات و ضوابط حوزه رمز ارزها) اشاره شده است که مسئولیت نگهداری و حراست از ارز های دیجیتال در ایران بر عهده خود کاربران است و بانک مرکزی و سایر نهادهای دولتی در این خصوص هیچگونه مسئولیتی ندارند. البته این قضیه در کشورهای مختلف متفاوت است. برای مثال کشور آلمان به دفعات تمایل خود برای قانون‌گذاری ارزهای دیجیتال و تبدیل شدن به محیطی امن برای انجام فعالیت در این حوزه را اعلام کرده است. با همه این اوصاف نباید فراموش کنیم که ذات ارزهای دیجیتال مستقل از دولت‌ها و بی‌نیاز از حمایت آن‌هاست. این ارزها از ابتدا با آگاهی از این مسئله طراحی و برنامه‌نویسی شده‌اند؛ به طوری که نه می‌توان آن‌ها را متوقف کرد و نه تحت کنترل خود گرفت. بنابراین عدم پذیرش ارزهای دیجیتال توسط دولت‌ها را نمی‌توان مسئله‌ای بازدارنده در نقشه راه آن‌ها تلقی کرد. مشکلات خرید و نگهداری ارز های دیجیتال مشکلات مربوط به خرید و نگهداری ارزهای دیجیتال از آن دست مشکلاتیست که محدود به مناطق خاصی از جهان است. همانطور که در قسمت‌های قبل اشاره کردیم، صرافی های ارز دیجیتال معتبری مانند بایننس (Binance) در جهان وجود دارند که خدمات و پشتیبانی بسیار خوبی را در اختیار کاربران خود قرار می‌دهند. با ثبت نام در این صرافی‌ها همچنین صاحب حساب و یا کیف پولی می‌شوید که ارز های دیجیتال شما را در خود نگهداری می‌کند. تبدیل این ارزها به یکدیگر کاری است که در حساب این صرافی‌ها به راحت‌ترین شکل و با کمترین کارمزد ممکن انجام می‌شود؛ اما هیچ یک از این امکانات به صورت قانونی در اختیار شهروندان کشورهایی مانند ایران قرار نخواهد گرفت. برای استفاده از خدمات این صرافی‌ها از داخل ایران باید از فیلترشکن استفاده کنید و باید اطمینان حاصل کنید که IP فیلترشکنتان مدام تغییر نکند؛ چرا که در این صورت به شما مشکوک خواهند شد و دارایی‌هایتان در معرض فریز شدن قرار خواهد گرفت. همچنین باید خرید از صرافی‌های خارجی که نیاز به احراز هویت برای ثبت نام دارند را به کلی فراموش کنید. مشکلات انحصار وراثت و انتقال پس از مرگ آخرین مشکلی که در این قسمت قصد داریم به آن بپردازیم، مسئله‌ای است که ممکن است در نگاه اول کم‌اهمیت به نظر برسد؛ اما در حقیقت مشکل بزرگیست که در حال حاضر راه‌حلی نیز برای آن وجود ندارد. یکی از خدماتی که سیستم مالی و بانکداری فعلی به افراد جامعه ارائه می‌کند، امکان شناسایی تمامی اموال یک شخص و انتقال آن‌ها به ورثه پس از مرگ است؛ امکانی که سیستم مالی مبتنی بر ارزهای دیجیتال در اختیار کاربران قرار نمی‌دهد. فرض کنید شخصی بخش بزرگی از دارایی خود را به ارز دیجیتال تبدیل کرده و ارزش دارایی‌های دیجیتال او برابر با چند هزار و یا چند میلیون دلار است. چنانچه این شخص از دنیا برود و هیچ یک از اعضای خانواده او از این امر مطلع نباشند (و یا مطلع باشند اما اطلاعاتی مانند کلید خصوصی او را در اختیار نداشته باشند)، باید تمامی این دارایی را برای همیشه از دست رفته دانست. دسترسی به دارایی‌های دیجیتال هر شخصی فقط توسط خود این شخص و کلید خصوصی او ممکن است. جمع‌بندی هدف ما از نوشتن این مقاله، ارائه توصیف جامعی از مفهوم ارز های دیجیتال بود؛ توصیفی که هم عملکرد این ارزها از نظر فنی و هم دلایل به وجود آمدن آن‌ها از جنبه نظری را در بر بگیرد. می‌توان گفت که هر دلیلی که برای ابداع ارزهای دیجیتال ارائه شود، به نوعی به ناکارآمدی سیستم مالی موجود و حاکم بر جهان ما بازمی‌گردد. این سیستم مالی در عین تمامی امکاناتی که برای جامعه بشری به ارمغان آورده است، از مشکلاتی رنج می‌برد که پیشرفت تکنولوژی قادر به برطرف کردن آن‌هاست. بنابراین با این اوصاف، شاید زمان آن رسیده باشد که از تعهد به این سیستم با همه نواقص و معایبش دست بر داریم و به سیستم‌های جدیدتری روی بیاوریم که در عین ارائه همان امکانات، مشکلات آن را برطرف کرده و یا حداقل تا حد چشمگیری کاهش داده‌اند.